Róndame unha dor de cabeza, un malestar que sin chegar a ser incapacitante é moi pero que moi molesto. A vida ás veces tamén é molesta. Pero últimamente a vida estame tratando con certa dignidade, deume unha tregua a condenada, que xa era hora...

Metín na lavadora os pantalonciños curtos do verán. Entraron soíños no bombo porque tiñan a estas alturas vida propia. Déronme pena, tan fráxiles, tan inseguros nesa nova habitat que constitúe a auga quente con xabón. Pobriños, qué merda tiñan ¡

E logo tampouco pasaron grandes cousas. O outono presentouse pola porta grande, coas súas castañas e o seu frío ás noites e os seus raios de sol e a súa vacina antigripal e Gran Hermano. As cousas do outono recoñécense deseguida porque ulen dun xeito distinto. E moito máis ca un caer de follas e un vento frío que che peta nas meixelas e che conxela o corazón. O outono ten un sabor propio e un olor propio. E tamén un estado de ánimo absoluto.

O que máis me apetece agora mesmo e coller un bó libro, grande e pesado, e tirarme no sofá agarrada cunha man a unha taza de chocolate moi quente, e engullir letras e chocolate a un ritmo frenético mentres fóra a vida pasa sin contar conmigo e o meu móbil non se atreve nin a vibrar.

Hai un principio do dereito ao que me gusta acudir últimamente con certa frecuencia: a quen nada pide nada se lle reclame. E sinxelo e ao mesmo tempo a xente non o comprende demasiado ben.

***