"Foi un domingo calquera, lembro que o tripartito catalán saltaba polos aires de xeito escandaloso e que facía moito frío , pero non importaba demasiado. Non ao menos para ela que se sumerxía dende primeirísima hora da mañán nun dia feito de incertidume. Saiu o sol finalmente naquela mañá xeada de finais de novembro, e na Serra da Fracha, subindo ás presas monte arriba íase tecendo unha rede que xa daba ela por perdida. As cousas do corazón son ás veces extrañas e precisan do seu tempo. A paciencia non era a súa maior virtude e por iso naquela mañá xeada de domingo ía ela encollida e vergoñenta, con poucas ganas, como si do domingo e daquela mañá en concreto, non agardase nada extraordinario. Pero o dito, as cousas dos amoríos, a coquetería, o flirteo, necesitan un pouco de repouso para levarse a bo porto. Quizais o último día -cría ela- se construira entre ela e o profesor un muro indestructible e xa nada podía facer. El rírase dela, unha burla nun día no que todo parecía saír do revés, e ela recriminoullo ás agachadas e fuxiu logo sin agardar a súa resposta. Quizais, pensou , fose un erro non agardar , non quedar alí pendiente da súa ollada cando ela lle botaba en cara que se sentía ferida. Pero despois pensouno mellor e deuse conta de que non tiña ningún dereito a recriminarlle nada, a pedirlle nada. E desistiu.

Por iso naquela mañá xeada de domingo, cando ela tiña que enfretarse de novo ao monte , ao frío, as pedras facéndolle difícil o camiño, e á ollada do mestre ao que recriminara sin ter dereito algún facía unha semana, non podía máis que sentirse avergoñada. A súa expresión corporal indicaba o seu estado de ánimo, levaba a cabeza tan baixa que casi acariciaba o chan. El, sin embargo, nada máis vela chegar mirouna directamente aos ollos e sorriulle abertamente ao tempo que lle daba os bos días.

Dixen que ela xa o dera todo por perdido, pero precisamente por iso, e porque ese día era a última clase polo monte ao aire libre, a última oportunidade que tiña para disfrutar da presencia do profesor tentou un cambio de actitude, e comezou por erguer a cabeza. E a partir dese intre, pegouse a el como unha lapa e sen darse moi ben conta comezaron a falar os dous , baixiño, entre liñas, esquecendo ás veces onde se atopaban e que estaban rodeados de xente. A broma custoulle ao grupo un quilómetro de andaina ao revés porque o profesor despistouse e perdeu a referencia dun formigueiro que quería mostrar aos alumnos. E cando por fin chegaron ao formigueiro púxolle formigas vermellas nas mans, como se fose un agasallo, o mellor que podía ofrecerlle. Despois viñeron máis agasallos semellantes: a posta de ovos dunha Mantis Religiosa, un cenpés, unha diminuta planta carníbora da zona...Por entón xa se comunicaban casi sin falarse, nun murmullo de olladas que se ían entrecruzando entre as voces e as preguntas do resto dos alumnos. Problemente máis dun se deu conta e por iso ás veces os deixaban andar sós, falando casi sin falarse e sin parar de sorrir un ao outro.

Era a última clase no monte co profesor e ela sentíase moi feliz e sorprendida ao mesmo tempo. Abandoaron a zona no mesmo autobús que os levara, e por iso cada un ía nun bus diferente, pero el díxolle adeus pola fiestra con gran entusiasmo. Chegaron ao punto de partida no centro da cidade en apenas quince minutos e el estaba alí, agardándoa. Abandoou o grupo para falar con ela de verdade. E discutiron. Foi a súa primeira discusión de namorados, o seu primeiro cruce de malentendidos e casi non cruzaran palabra. Vistos dende fóra daban un pouco de risa os dous, porque por uns instantes esqueceron onde estaban, que non estaban sós e que non podían ter diante dos outros mestres a súa primeira discusión de namorados, e moito menos intercambiarse os teléfonos e facerse carantoñas. Vista dende fóra a escea non deixaba lugar a dúbidas, estaban falando a linguaxe do amor, pero eles ainda non o sabían."