Charlas con Paloma

Non sei qué vou dicir. Non sei qué vou contar. Sentarei.

_¿Qué tal estás?
_Ben.

E un comezo, non cabe dúbida, unha posibilidade moi probable. A máis probable. Un "ben" aséptico e incorpóreo que sae sin pensar, sin sentir, sin contemplacións de ningún tipo. ¿E despois? Ahí comezan os problemas, a realidade. Ahí toca desnudarse, desnudar a realidade e plantarlle cara, dun xeito organizado. Desorganizado. Non sei, xa non sei.

As palabras terán que ser sinceiras ou non ser. Ou non servirán de nada. Morralla. Palla. Merda.

Todo o que pasou tivo algunha relevancia, eso é así. E un feito. Tivo algunha relevancia. Mesmo que él rompera un pé e eu esnaquizara os xeonllos. ¿Estou tola? ¿estou a volverme tola mentres leo a Xosé Carlos Caneiro? Nostalxia. Eso é. Sentín unha terrible nostalxia ao abrir a porta do meu apartamento. Comezarei por ahí, polo final. Cheguei hoxe, onte realmente. A cidade pareceume extraña e distinta, moi extraña, moi allea a min. Tiven a mesma impresión que cando me adentro no centro de Madrid no autobús camiño da estación . As luces, os edificios, as rúas amplas plagadas de xente , de xente ás présas dun lado para outro. De pronto Pontevedra era unha gran urbe disposta a devorarme. Tiven pánico. E logo, logo...nostalxia. Botei de menos o olor da casa da Tina polas noites, cando me pechaba no meu cuarto de nena e me poñia a ler baixo a luz da lampariña de láminas de cristal. Botei de menos a luz que entra por tódalas fiestras da casa ao mencer, e que enche os espacios de vida, de vitalidade, de infancia. E a herba verde cuberta dun manto de follas otoñais, as primeiras follas do outono. A miña manta sobre as follas secas, e eu deitada baixo a sombra dunha árbore escribindo notas nun caderno. Escribindo nostalxias. Sempre nostalxias.

E logo él. Que rompeu un pé e puxo fin dese xeito tan pouco elegante a unha relación que comezaba. Quedamos apenas nos preliminares. Estaba rendido aos acontecementos, rendido á miña presenza repentina no pobo, na súa vida, na súa intimidade. Rendido á súa propia felicidade , ¿por qué non? Estaba completamente rendido ao seu destino, e vai e rompe un pé. Eso sí que é de gilipollas. Eso sí.

Logo está a bicicleta, o pedalear incesante polas mañás, polas tardes na gran bicicleta de cor vermella e con cesto diante e tres velocidades. E como voar. Percorrer os carreiros que bordean a lagoa e sentir os parrulos saír correndo ao meu paso, levantar o voo os paxaros, moverse entre a maleza os lagartos e as serpes, revolotear as mariposas sobre os humedais. O pedalear ata a casa da miña avoa, cada día, cada tarde, a ver como pasa o tempo sin que pareza que pasa, como envellecen as cousas á beira das persoas que envellecen, como a vida vai roendo os corazóns e os corpos dos que queremos. Somos cinza e en cinza nos convertiremos. Pois iso. Iso cada día, cada tarde, baixo a calor dun setembro que se desliza entre as miñas ilusións e os meus desexos, como si nada.

¿Qué máis? Sí, papá. Papá e mamá. Tamén envellecendo. Xuntos. Algo incomprensible e fermoso. E esa mensaxe que chegou a través deste blog como doutro mundo, da man dun mago. A familia, ese lastre moitas veces, esa áncora moitas veces.

E o futuro. Terror. Pánico. Trémeme o corpo enteiro só de pensalo. O futuro, ese abismo. Incertidume. Negrura. Medo.

Creo que abonda. A estas alturas estarei derrumbada completamente, cos ollos cheos de bágoas, chea de ansiedade. Liberada talvez. Non poderei máis. Nin unha palabra máis, nin un sentimento máis sobre a mesa. Por esta vez xa bastou. Terá que bastar porque non teño nada máis que dicir, nada máis que contar. Nostalxia , ao fin e ao cabo, nostalxia.