AMADOR

Coincido con Celso Bugallo a menudo por determinados locales da cidade de Pontevedra. Esto sucede sempre entre as persoas que gustan de frecuentar bares e mezclarse coa xente máis que da tranquilidade quente dun sofá. Ainda así Bugallo é un solitario que se senta discretamente na esquina da barra dos seus bares -sempre vai aos mesmos- e bebe só e en silencio, contemplando dende a esquina privilexiada que escolleu seguramente non ao azar o espectáculo tremendo que é a vida dos outros.

Gústanlle especialmente as mulleres, eso nótase na súa maneira de ollalas, entre pícara e viciosa, non carente de respecto, e non desperdicia nunca a oportunidade de coquetear coas máis exhuberantes que se achegan a él atraídas pola súa fama, sobre todo dende a súa inmersión no mundo do cinema.

Hoxe fanlle unha entrevista na Voz de Galicia a conto da súa última película, Amador, na que da man de Fernando León interpreta a unha personaxe terminal, postrado nunha cama ao que coida unha inmigrante peruana (Magaly Solier). As dúas personaxes "están en situación distinta, pero desde el punto de vista humano pueden estar unidos, porque deciden desde la soledad. Lo que les une son las condicones extremas", conta o actor cando lle preguntan polos protagonistas da película.

O propio Celso Bugallo resume a película decindo que na vida, ademais de decidir o que conta son as oportunidades e as condicións. E probablemente el saiba moito destas cousas, xa que él que viviu adicado casi por completo ao teatro , o cine chegoulle tarde, ainda que dun xeito contundente.

Hoxe estrease Amador, que todavía non pode erse nas salas dos cines Vialia en Pontevedra. Eu irei ver esa película e coincidirei seguro con Bugallo que acudirá ao cine co mesmo semblante serio e pensativo, con aire reservado, sempre nun segundo plano, como si se tratase dunha personaxe secundaria na súa propia vida. Pero todos sabemos que él é o protagonista e que na cidade, esta que o acolleu como fillo seu, a ninguén lle pasa desapercibido, porque é o noso actor, o que leva entre outros o nome do cine galego a un lugar moi alto, o que tanto fixo polo teatro en Galicia e concretamente en Pontevedra a través da súa Aula de Formación de Actores.

Hoxe que todos os xornais falan de Vargas Llosa e do seu merecido e ao fin acadado premi Nobel, eu quero lembrarme de Celso Bugallo e da súa maestría tanto nos escenarios como na pantalla grande. E quero que cando vos atopedes con Celso nos bares de sempre, o miredes con máis respecto si cabe, con máis admiración si cabe, e ainda que a el lle gusta permanecer nun segundo plano na súa vida persoal, que lle fagades sentir dalgún xeito o voso cariño e profunda admiración.