Sempre que vou á Casa do Mar crúzome polo camiño co home máis guapo de Pontevedra. Hoxe fun á Casa do Mar e nada máis saír da cansa pensei en que seguramente hoxe non acontecería o de sempre porque estaba fóra da cidade. Pensei iso, en todo caso, pensei nel, no home máis guapo da cidade, despois de tempo sin pernsar nel. Cheguei ao meu destino e nada sucedeu pero ao retornar cruceino á altura da plaza de San José, e dende ese mesmo instante tiven a sensación de que me enfrentaba a un día distinto.

Comecei a ler o Diario de Pontevedra por onde acostumbro, pola última páxina, e así topeime enseguida coa no ticia de que Fran ( o home de Belén Esteban) estaba a pasar uns días en Foz para sobrelevar a súa separación ( tamén me enterei da separación polo xornal, xa que eu non vexo dende fai algún tempo a televisión) . Contaba o tal Fran que os recordos da súa xuventude ían ligados ao chiringuito da praia de Llas, agora desaparecido. As evocacións desta personaxe despertaron as miñas propias evocacións, porque tamén eu gardo na miña memoria anacos de tempo detidos naquel chiriguito da praia de Llas, cando de madrugada, e antes de ir a dormir ao camping baixábamos a almorzar e ver mencer todo ao mesmo tempo. A miña infancia e a miña xuventude van unidas a moitos lugares ,e entre eles está Foz, a miña costa.

A primeira persoa que me chamou Emmita chamábase Rocío .Chámase Rocío. Voltou. Ou voltei. Voltamos unha á outra coa maxia invisible que une os corazóns que nunca se separaron de todo. Somos as mesmas. En dous minutos recorrimos os últimos quince anos para despois dedicar unha hora enteira a falar dos feitos máis relevantes da nosa existencia ocurridos na última semana. Non fumos pasado, non precisamos colgarnos na nostalxia nin na memoria, a penas un segundo para recordar, pero éramos sobre todo presente. E futuro.

Dende que a conocín todas as persoas que me chamaron Emmita algunha vez tiveron de min toda a miña ternura.

Susiño. Cun traxe e un maletín. Máis vello, tan guapo como o recordaba. E a fonda e tráxica angustia de non saber si algún día o voltarei a ver.

***