Aceptar dende primeira hora da mañá a infelicidade dun día non é tarea fácil, pero basta coñecerse un pouco unha a sí mesma para saber que ás veces é mellor darse por vencida que loitar contra muíños de vento que se nos antoxan xigantes a pesar de que sabemos a verdade. Vivir é complicado, eso seino. Pero ás veces convírtese nunha carreira de fondo, ou nun abismo, e entón, eu prefiro claudicar, e abandoarme sin máis a fatalidade que supón un día perdido no medio da tristura e a ansiedade.

Cadaquen garda nas súas entrañas motivos dabondo para que todo sexa complicado e gris, ás veces nin siquiera é precisa a melancolía nin a naúsea, e basta só con esa rutina de chuvia e fracaso que se pousa sobre os obxectos cotiás como formando parte deles.

Esta vez quizais foi ese tono nas palabras, máis que as propias palabras empregadas, o que me levou ao pozo. Quizais a sorna que encerraba aquel xesto pequeno no medio de tantas persoas alleas á miña vida e aos meus míseros e cativos sonos. Non foi o cansancio do corpo, nin a humidade que me calaba cada óso, nin a actitude de desinterese que foi mostrándome a medida que ían trancurrindo as horas e os quilómetros. Foi, a rabia que me produciron tan só catro palabras ditas con aire de certa suficienca, co tono que empregan os que se sinten por riba dos sentimentos e das miserias dos demais. Co tono de burla dos que lles fai gracia que os adulen e mesmo que os queiran, porque todo é un xogo na superficialidade da linguaxe das olladas e dos guiños e dos sorrisos cómplices no medio dunha multitude que está a outras cousas.

Así son as cousas, equivoqueime sen máis. Non debería ter demasiada importancia, unha interpretación errónea da realidade , unha ilusión absurda e unha aposta arriscada que saiu francamente mal. Pero as ilusións que se rompen deixan irremediablemente unha ferida -por pequena que sexa- aberta que nos fai lembrar tódalas feridas da nosa vida, tódalas dores e tódalas ilusións esnaquizadas polo camiño.

¿Qué esperaba? E unha boa pregunta, que quizais ma fixeron xa pero non quixen escoitala , e moito menos respondela.
Esperaba -¿por qué non dicilo?- que o meu móbil soase , agora mesmo, por exemplo, e unha voz suave , cargada de timidez se disculpase sin saber moi ben por qué. Esperaba que as palabras e o tono que utilizou, sobre todo, non tivesen o significado real que tiveron cando eu as recibín, e esperaba que esas verbas equivocadas, mal interpretadas no segundo mesmo de ser pronunciadas, fosen sin embargo un intento desesperado, xa casi a deshora, de dicirme que sí , que a porta estaba aberta, ainda que con certas dificultades.

Equivoqueime. E un erro sobre outro non fan outra cousa que minar as conciencias, as forzas, o optimismo. Mañá será outro día e quizais a distancia entre o fracaso de onte e a miña desilusión se convirtan nun abismo de tempo que non me permita recobrar xa a memoria dos feitos que me trouxeron nesta tarde diante da pantalla do ordenador. Pero hoxe, transcurren as horas entre silencio e néboa. A desilusión é moi mala compañeira de viaxe sobre todo cando nos acompaña a miúdo. Sei que non me doe tanto a ferida aberta na mañá de onte, como moitas outras feridas que finxo que non existen pero que están ahí, incurables para sempre. Pero hoxe con iso, con esa realidade, si que non podo.