***
Chove.***
Teño a sensación de que algo vai acontecer, de que grandes cousas van a suceder. Teño algunha nostalxia na recámara. Pero estou contenta porque esquencín dúas datas importantes, un santo e un cumpleanos. Todo un progreso na miña propia desintoxicación de amores imposibles.
O home dos pantalóns caídos -falo del ás veces- tamén estivo de cumpleanos...Preguntoume si quería que fose sincero. Contesteille que si. Díxome entón que lle gustaba moito a miña amiga. E eu, que presumo de ter algo de psicoloxía e un pouco de intuición non o creín. Pero tirei a toalla, unha vez máis...unha vez máis.
Na soedade das sabas dinme conta de que tampouco é tan tráxico este desamor.
Ten tristeza dentro, e a tristeza é moi contaxiosa, non convén. Ten medo. Ten un sofá blanco e un sorriso amplo que ninguén ve. Quizais ten un corazón que latexa dun xeito máis mecánico que o meu marcapasos. Escóndese de algo, fuxe de algo...Pero non é sinceiro.
***
O mellor é non darlle voltas ás cousas que non teñen importancia, ás cousas que simplemente non poden ser. Hai demasiadas cousas que non poden ser e non podo con todas. Non darlles voltas. E todo acaba por colocarse no seu sitio dun xeito natural.
***
A primeira vez que o vin soupen que ía traerme problemas. Soupen que xa o conocía, e que precisamente o que me gustaba del era o que ía a facerme daño. Soupen que estaba entrando na miña vida e que non era só cousa dunha noite entre coctéles nun bar que pechaba a deshora. E soupen que nese xeito de chamarme "cariño" ía encontrar tantos interrogantes como respostas, e tantas amarguras como ledicias. Soupen que era inevitable e que ao mesmo tempo non podía suceder nada entre nós os dous.
No hay comentarios:
Publicar un comentario