Música lenta nunha tarde de domingo.
Lin un artigo e sorrín. Reivindico a risa como único paraíso posible. Os reloxos poden por min parar hoxe o seu run run de outono. E domingo e eu non teño un nó no estómago, nin bágoas na recámara nin amor desgastado nin desgraciado nin envenenado. Non teño amores que me matan. Xa non morro por amor.
E domingo e teño na memoria -como si fose unha nena- un guiño que me deixa un regusto de dozura pulcra e pueril que enche o domingo de auga que non leva tristura, por unha vez.
Penso nese artigo e ao mesmo tempo lembro ese guiño no medio do monte e da chuvia e da xente e dos amigos e das árbores e das herbas de namorar e das flores de toxo e do azafrán e do mar e dos delfíns, e sábeme o tempo a ledicia. E domingo. Non preciso demasiado.