Gústame descubrir historias nos libros, gústame coñecer ás personaxes e mesmo collerlles cariño ou certa repugnancia; gústame coñecer lugares lonxanos aos que nunca chegaría senón fose a través da viaxe que supón a literatura, e gústame mecerme no arrullo da musicalidade das palabras que soan ben, historias ben contadas nas que prevalece a linguaxe e a música por riba de calquera outra pretensión. Pero dinme conta xa fai un tempo que non me interesa coñecer o final desas historias. Prefiro reler cen veces unha páxina que soa ben, que está ben escrita e que me remove algo por dentro cando a leo que chegar ata o final e coñecer o destino último , fatal, das personaxes, tal e como o imaxinou o escritor. Non, non me interesan os finais das historias. Prefiro quedarme a medias, coñecer a trama, saber qué acontecemente desencadeou a novela e que grandes persoaxes pululan por ela cobrando vida propia a cada páxina e nunca, nunca saber cómo van rematar as súas andanzas. Como si fosen camiñantes que se cruzan na miña vida durante un par de horas, un par de días como moito, mostrandome as súas miserias, os seus valores e os seus soños, falándome con total sinceridade, como se fala sempre cos descoñecidos, para desaparecer despois para sempre, continuando o seu camiño, alleos xa para sempre á miña existencia, igual que eu á deles. Interesame a súa historia, sí, o que os trouxo ata aquí, o que os botou a andar polos camiños da literatura universal, pero non quero saber si rematan tirados nunha cuneta ou si se fan heroes e salvan á humanidade.

E por isto que casi nunca remato os libros que comezo a ler. Sobre todo aqueles onde atopo a grandes personaxes, deses que se converten en imprecindibles unha vez que os descubres. Non quero coñecer o destino de tódolos viaxeiros. ¿ Non é así a vida? Cruzarse con miles de persoas , amalas moitas veces, outras odialas ata o infinito, e logo deixalas marchar sin nunca máis voltar a saber nada delas?

***

"Os solitarios son unha civilización, papai. Algún día han de unirse para arrebatar o poder aso múltiples e inútiles gobernos do mundo. E vencerán. Os solitarios son un clamor de desgraciados avanzando indefectiblemente ao pábulo da gloria"

Díxome un amigo que era unha solitaria. Pode que teña razón. Antes non era así. Pero funme facendo solitaria cos anos, por decisión propia. Aprendín a disfrutar da miña soedade como outros disfrutan da popularidade de verse sempre rodeados de moitos amigos que lles dan palamadas nas costas e lles din "eres un crac chaval ti si que sabes pasalo ben". Non me gustan as falsas amistades, esas construidas con dosis de compromiso e hipocresía a medias. Non me gusta a xente que non sabe estar soa e que busca refuxio en amistades irreais que non lles aportan nada. Si, pode que sexa unha solitaria. Acaso non nacemos sós, e non morremos tamén sós.

Díxomo con certo aire de tristeza, como si dese pena a miña maneira de estar ás veces neste mundo. Creo que non me coñece demasiado ben. Porque non hai soedade peor que a de sentirse só rodeado de moita xente, e eso, desgraciadamente sucede moitas veces , demasiadas veces. Simplemente eso é o que eu pretendo evitar, esa soidade impostora, que te mantén diante do grupo cunha máscara sorrinte e impoluta de sociabilidade e que non te deixa disfrutar de ti mesmo.

***