San Xoán é unha boa data para consagrarse ao porvir dunha maneira definitiva. E unha noite casi máxica que salva aos incrédulos coma min dunha desesperación que ás veces resulta inevitable nestes tempos que corren. San Xoán é como o principio dun soño no que os desexos poden facerse realidade, dunha vez para sempre. Pero tamén os soños se dilúen entre os dedos, se escapan, se fan simplemente imposibles, coa tristeza que vai sempre unida á palabra imposibilidade.
Sempre confiei nas posibilidades do lume e a noite nesa comunión perfecta que se produce o día 23 de xuño, cando dan as doce no reloxo. As cacharelas purifican metafóricamente os espíritus dos incrédulos que non temos xa nada que perder. Nunca faltei á cita, sempre puntual, con calzado cómodo para saltar a cacharela dun lado ao outro - número impar de veces, que non pase de nove- e un papeliño doblado no bolsillo do pantalón con tres desexos escritos, desmenuzados a través dos días. Hai que dicir que nunca se cumpriron, pero non importa. Importa o ritual, consagrar por uns instantes a miña felicidade a ese rito de lume e imaxinación, e deixarse levar pola noite e a improvisación confiando en que non será decepcionante.
En todo caso, ainda quedan uns días que agotar baixo o sol primeiro do verán, no que todo pode suceder.
1 comentario:
Ernest Jünger, cuando aún no sospechaba que él mismo iba a llegar a los 102 años, refirió en sus diarios de la Segunda Guerra Mundial la receta que le dijo en Francia un campesino centenario para ser tan longevo: "Una cagadita cada mañana, un polvete cada semana y una cogorza cada mes". Jünger le hizo el comentario cómplice de que una de esas tres cosas ya no la podría hacer, ¿no? A lo que el campesino respondió: "Ya, pero eso es porque ahora con la guerra no se encuentra aguardiente".
Publicar un comentario