65 horas

«Europa no puede ser solamente un espacio económico, Europa no puede ser solamente el espacio de la flexibilidad, tiene que ser también el espacio de los valores, el espacio de los derechos».Estas foron algunhas das verbas do Ministro de Traballo español, Celestino Corbacho, en clara oposición ao acordo adoptado polos ministros de traballo da UE onte en Luxemburgo de ampliar a xornada laboral ata 65 horas semanais.

Ata agora o líminte de horas de traballo fixado pola UE estaba en 48 semanais , e constituiu todo un logro na configuración dos Estados de Benestar europeos dende fai casi un siglo. Permitir unha xornada laboral de 65 horas e tanto como liberalizar o mercado de traballo por completo, deixar que o horario de traballo o fixen as forzas de mercado, e polo tanto os empresarios. Despois virá a flexibilización na idade mínima para acceder ao mercado laboral, e a libertade total para fixar salarios. E así pouco a pouco, Europa, lonxe de ser o que debeu ser, convertirase no caldo de cultivo dunha globalización incipiente que se asenta no económico deixando a un lado os dereitos fundamentais e as persoas.

Camiñamos en sentido contrario aos avances sociais. A UE ía ser un marco de convivencia no que os principios sociais prevalecesen, no que os mínimos de benestar estarían garantidos. Sin embargo parece que avanzamos cara o desmantelamento dos estados de benestar de maneira acelerada. O primeiro paso -clarísimo e contundente- o acordo de onte dos ministros de traballo posibilitando as 65 horas de traballo semanais. As consecuencias desta ampliación son claramente comprensibles para todos. En primeiro termo imposibilitan de todo xeito a conciliación da vida laboral e familiar. En segundo lugar, abren a veda a outras medidas que flexibilicen o ámbito laboral a favor da producción indiscriminada, sin ningún tipo de freno, e deixando desamparados aos traballadores frente aos empresarios. Un retroceso sen dúbida nos logros conseguidos nas últimas décadas.