Bendita crise

Levantarse pola mañá uns minutos antes cambia todo o panorama matutino. Non hai tráfico, tráfico peatonal, que é o que a min me preocupa, e cruzo entón Joaquín Costa como un raio, directa ao primeiro café. Ao levantarme penso en Gallardón. Casi sempre penso en Gallardón polas mañas, en parte porque durmo soa e non albergo no meu corazón ningunha sorte de namoramento e en parte polos ecos das últimas palabras escoitadas na Ser antes de durmir. Cando a cousa vai de bandos toca posicionarse, ou te posicionas ou te posicionan, que para o caso é case o mesmo. Non sei si Gallardon se posicionou á vontade, ou pola contra é o seu posicionamento no partido froito das circunstancias ou das ideas e os “principios”. Quizais sexa que cando hai un combate a dous , no que os que se enfrentan son os dous malos, cómpre arrimarse ao menos malo dos dous como única solución desexable. Sexa como sexa, Gallardón subiuse ao barco de Rajoy e para pilotar dende as primeiras posicións, e o que antes fora un retroceso e agora un paso adiante con impulso, que o coloca na Dirección do PP. E logo está o dito aquel de “os amigos dos meus amigos son os meus amigos” coa lectura posible de que os enimigos dos meus enimigos tamén son os meus amigos. Todo é bó para facer frente común a una Espe á que parece que apoia a liña máis dura do PP. E así, por cousas da política (o que dicimos sempre cando non entendemos o que está a suceder, ou o entendemos tan ben que non é preciso explicalo) Gallardón pasa de ver frustradas as súas aspiracións como diputado en marzo, a tan só uns meses despois –bendita crise- tomar o timón xunto con Rajoy dun barco que parece por momentos que está no medio dun naufraxio.