Son amiga dos cotilleos e onte un compañeiro de teatro contoume durante un ensaio un moi bó sobre un antigo ex –rollo que pasou pola miña vida con máis pena que gloria. Resulta que o citado ex deu polo visto nun test deses que miden a intelixencia 143 de cociente intelectual. Vamos que con tal intelecto non entendo moi ben que é o que fai este rapaz desperdiciando o seu talento nesta cidade, e non o fichou xa a Nasa. Pero é que intelectos supremos hai moitos. Lembro por exemplo unha anécdota que me contou outro ex –esta vez dos que pasou con máis gloria que pena- sobre mentes prodixiosas. Resulta que estaba este ex meu reunido cos seus colegas pasando a tarde, e estaban todos a falar do seu cociente intelectual. Un tiña 135, o outro 140, o utro descubriranlle fai pouco unha mente superdotada, e no medio dese baile de datos, o meu amigo gardaba silencio, entón un dos seus colegas increpoulle “ e ti, ¿ canto cociente tes? ¿ por qué non dis nada?” Ao que o meu ex lle respondeu “E que eu debo de ser moi tonto porque non consigo entender esta conversa, ademais a min ensinaronme que cando hai xenios falando, os seres mortais debemos calar e aprender” En fin, que o mundo está cheo de iluminados, talentosos e fenómenos paranormais de todo tipo, e o que me extraña e que rodeados como estamos de talentos ocultos non evolucionemos máis á presa.
Vénseme á cabeza o dito este de que “dime de que presumes e direiche de que careces”, que non deixa de ser un topicazo, pero que pode ter algo de certo. Presumir de ser superdotado intelectualmente ten sin dúbida máis risco que presumir de calquera outro tipo de superdotacion, porque a intelixencia é fácilmente perceptible por calquera de nós, sin necesidade de que sexamos nós uns intelectuais. Isto é como todo, a velocidade demostrase andando e a intelixencia é algo máis ca unha cifra que pintar na camiseta para presumir diante dos colegas. Superdotados pode ser calquera de entrada, pero o que vai contándoo por ahí, coa mesma lixeireza coa que conta a tipiña que se ligou o sábado, pon un broche de dúbida a tan grandilocuente revelación.
Vénseme á cabeza o dito este de que “dime de que presumes e direiche de que careces”, que non deixa de ser un topicazo, pero que pode ter algo de certo. Presumir de ser superdotado intelectualmente ten sin dúbida máis risco que presumir de calquera outro tipo de superdotacion, porque a intelixencia é fácilmente perceptible por calquera de nós, sin necesidade de que sexamos nós uns intelectuais. Isto é como todo, a velocidade demostrase andando e a intelixencia é algo máis ca unha cifra que pintar na camiseta para presumir diante dos colegas. Superdotados pode ser calquera de entrada, pero o que vai contándoo por ahí, coa mesma lixeireza coa que conta a tipiña que se ligou o sábado, pon un broche de dúbida a tan grandilocuente revelación.
No hay comentarios:
Publicar un comentario