Estou de cumpleanos.
Día fatídico, como outro calquera no almanaque, insustancial si o permitimos. Eu quero deixarme arrastrar polas horas, coma si nada. Pero o tempo garda a súa trampa, é esencia pura, non falla. Irremediablemente os signos do seu paso sobre ti fanse notar. A mente nunca se fai vella, pero o corpo vai plegándose a ritmos distintos, como si corpo e mente chegasen a un punto no que teñen que serparse para sempre.



Acabo de recibir un sms, o primeiro do día, da noite. As doce en punto no reloxo. Os sms que saben a pasado, a amores perdidos, a cousas que se romperon sin facer ruído non deberían vir a poñer máis negrura nun día tan sinalado. Non é ético entrar na intimidade dalguén facendose o tolo, como que por casualidade me lembrei de que estabas de cumpleanos e aproveito para felcitarte e desexarche saúde. Saúde, deus. Non me fagas esto o día do meu cumpleanos, deixa os finais como están, non os fagas agónicos no meu móbil, na miña memoria.
Pero cando as cousas están rotas definitivamente, xa non importa. Brindarei, sí, pero non pensarei en ti, nin hoxe, nin nunca. Nunca, máis nunca. E soa ben o nunca mentres te penso. Non, deixarei de pensarte.
E entón, por qué non podo durmir. Quizais non ten nada que ver con este Maio extraño no que a choiva non cesa, filla de puta. (Mira, apetecíame. Apeteciame soar mal.) Non teño forzas para contestar un simple “gracias”. Teño a tele encendida, e a radio, e todo ao mesmo tempo provócame unha especie de ansiedade azulada, que non me afoga. Bebo, bebo para non caer na tristura da noite soa. Penso en China, nos mortos, nos nenos que naceron no medio da traxedia, da morte, do olor a morte.







A primeira vez que vin un morto de cerca metínme na caixa con él .Era a miña avoa, e eu tiña doce anos. A costume nas aldeas e ter aos mortos na casa, polo menos unha noite. Os familiares máis chegados e algúns veciños acompañan ao difunto toda a noite, e falan e toman café na cociña, e quizais algúns tamén recen algo. Pola tarde é mais difícil acompañar ao morto, pero a tradición é non deixalo só nin un só minuto. Así foi como eu , cando tiña doce anos, tiven que quedar un anaco gardando a miña avoa ; ela que non ía marchar a ningures, ela que estaba xa fría, coa súa túnica negra cubríndolle o corpo. Todos estaban traballando, e eran só uns minutos, non pasaba nada. Entón alí estabamos, miña avoa e máis eu, soas por última vez, frente a frente, tan só cun cristal de separación entre ela e eu, entre min e a frialdade real dun corpo morto. Levantei o cristal e tumbeime na caixa enriba dela. Coloquei as miñas mans como ela tiña as súas, cruzadas sobre o peito. Estaba fría e dura baixo de min. Non tiven medo, pero tiña que ser rápida porque en calquera momento podía entrar miña nai e montarse unha boa. Enseguida deixei todo como estaba, o cristal tapando á miña avoa, as arrugas que lle fixen na túnica perfectamente estiradas. E senteime, coma si nada.
Despois daquel episodio tardei moitos anos en contarlle a miña aventura a alguén, incluso o coloquei nun lugar a miña memoria no que non busco demasidas veces. Pero ahí está, o meu primeiro contacto coa morte, coa frialdade da morte, coa realidade da morte.



Esto viña a que en China morreu moita xente, e pensei no cheiro que debe percorrer o ar, como un lamento que non deixa nin un segundo de paz aos que sobreviviron. Sobrevivir a unha traxedia tan abobinable ten que porvocar unha mezcla de sentimentos encontrados. Escoite no telediario que un neno de doce anos que perdeu aos seus pais no terremoto acudiu a un hospital de campaña para prestar axuda. Supoño que ver tanta morte faite madurar cen anos de golpe. Non sei, pensar en desgracias dende a calor do fogar, protexida e casi feliz e unha sorte de egoísmo inherente ao noso tempo. Vemos a tele e choramos polos que morren tan lonxe, pero nunca percibimos o olor que deixa tanta desolación, e por iso, esquecemos pronto.
Pero eu estaba queixándome do meu cumpleanos, como un xesto tan do noso tempo, verdade? Un tópico no fondo. Sin embargo teño en mente revolcarme completamente no festexo de data tan sinalada, e comprar un feixe de velas, e clavalas todas nunha tarta que agarimosamente fará a miña nai o sábado pola noite. E soplalas todas, en dous, tres, e ata catro intentos si é preciso. E entón, formular en voz baixa un desexo, moi do noso tempo, tamén. Non pedirei a paz mundial, nin o fin do terrorismo, nin que en China deixe de temblar o chan baixo dos barrios máis pobres e peor contruidos. Non pensedes mal de min, non pido eso porque non me da moita credibilidade o feito de pedir desexos a unha tarta con velas prendidas. Así que para qué poñerse trascendente. Calquera desexo servirá, que me chames ti, por exemplo, que me des unha sorpresa coa túa voz ao outro lado do telefóno. E que sexa certo. Sobre todo iso, que pase o que pase, sexa certo.