O PP á deriva

Todos aprendimos dende moi novos que en caso de naufraxio o capitán é o último en abandonar o barco. Parece que é algo que ten ben claro Mariano Rajoy, que ve como o seu barco se vai á pique de maneira gradual dende que o día nove de marzo, cando perdeu as eleccións, comezou o afundimento. Primeiro abandonouno Zaplana, e agora Acebes. Acebes adiantou que dimite da secretaría xeral do Partido Popular, que non poderán seguir contando con el como número dous de Rajoy a partir de entón . Rajoy queda só co seu proxecto de renovación, dando así unha imaxe de auténtico caos dentro do partido. O PP é un barco que se afunde, no que o que en catro anos non tomou decisións e se deixou manipular como movido polos fíos dunha marioneta, decide agora facer e desfacer ao seu antoxo, sen ser conciente –ou ao menos eso é o que parece- de que o primeiro que sobra neste sarao é él. O capitán permanece á fronte do barco, como a última resistencia, coñecedor (négome a crer que sexa tan inxenuo de verse como candidato no 2012) de que moi pronto xa non quedará mástil ao que agarrarse, e que a tripulación de pacotilla, os grumetes nos que depositou a súa confianza, a nova fiel Soraya, por exemplo, afundiranse con el, relativamente pronto.
E neste naufraxio,no medio das augas turbulentas, das mareas que azotan o barco e o empuxan irremediablemente ao fondo, non hai posibles candidatos que sexan capaces de coller as riendas do timón e salvar ao PP desta crise na que se atopa. Os que queren presentarse non o fan, e os que o farán, saben que están derrotados de ante man. Rajoy –coas costas cheas de traicións- xoga ao despiste, ou non quere revelar os seus apoios ou acudirá ao Congreso en xuño en solitario.
Queda un mes e medio para ver que cartas se poñen sobre a mesa, para ver si efectivamente vai existir unha alternativa, ou Rajoy será o gañador indiscutible do Congreso para perder depois, cando á sombra dunha normalidade aparente, se vaia xestando un verdadeiro líder con equipo. O equipo de Rajoy está caducado dende aquel 14 de marzo do 2004, cando perderon as eleccións e non souberon asumir a derrota, culpando aos atentados do resultado electoral. Presos dese erro, afrontaron unha lexislatura sin cambios e presentáronse as eleccións pasadas coa crenza de que non eran eles os que fallaran. O 9 de Marzo constitúe para o PP unha nova realidade, palpable esta vez queiran ou non. E aos dirixentes do PP, aos que o conduciron a dúas derrotas consecutivas, non lles queda outra que dimitir dos cargos para os que non saben ainda si serían reelexidos. Foi o que fixeron Zaplana e Acebes, e o que debería de facer tamén Rajoy, si realmente lle preocupa algo o seu partido.