02 mayo, 2008

illa de Ons

Estou estes días a pensar moito na illa de Ons, penso nela con certa nostalxia, nostalxia dos días do verán pasado. Pero ao mesmo tempo penso nela coa emoción e a ilusión que me provoca o saber que pronto voltarei alí, a eses fins de semana que trascenden a realidade e que nos levan máis alá dos nosos medos, dos nosos prexuizos e dos nosos horizontes. A illa de Ons é un paraíso no que cada un, no mesmo instante no que pousa os pés sobre ela, sinte que é libre para facer o que queira. A mente voa cando chegas á illa, cando te deixas engaiolar pola súa paisaxe, pola súa luz, polo ambiente en xeral que se respira.
Eu acostumbro a facer na miña vida o que me da a gana, sin ter moito en conta o “que dirán”, pero desgraciadamente non todo o mundo se rexe por estes mesmos principios. Sucede sin embargo neste paraíso especial que é Ons, que canto alí chega se sente de repente liberado de todos os tabúes que constantemente os reprimen na súa vida cotiá. En Ons todo o mundo se sente libre e ao mesmo tempo coa sensación de ter ao alcance da man múltiples posibilidades.
Vin ás miñas amigas en Ons e eran outras. Mesmo eu era outra. Alí fun eu en estado puro. De pronto deixaste arrastar polo hedonismo, bebes, bañaste no mar unha e outra vez e deixas que a salitre che vai curtindo a pel e rizándoche o pelo. Non precisas ducharte, nin botas de menos a auga corrente, nin a electricidade. Pola noite unha linterna é suficiente para guiarte polo monte arriba, polo camiño do Faro. O marisco da illa din algúns que é o mellor do mundo. A festa é indescriptible, no bar de Checho ata que sae o sol, entre música tecno, a canción do verán e o son en directo das gaitas.
Quen nunca estivo en Ons pérdese unha viaxe inolvidable, quen foi a Ons voltará sempre. Quedará preso dun influxo casi máxico que o fará voltar en canto poida. Ons é como un imán que atrae unha e outra vez a esas almas que se deixaron seducir pola súa esencia paradisíaca. A morriña que queda cando te vas, só se mitiga un pouco co convencemento firme de que vas voltar algún día.

1 comentario:

bor dijo...

Me siento parte de ese viaje y desgraciadamente yo si soy una de las personas que allí se "transforman", será por mi trabajo, será por mi propia personalidad no lo se... Simplemente el mero hecho de subirse a ese barco que te lleva a la Isla de Ons, supone ir tirando lastre por la borda, a menudo las responsabilidades se convierten en eso, un lastre, después de desprenderse de él, queda la esencia de las personas. Esto es lo que le ocurre a la mayoría de la gente que allí se reúne.
Para mi es imposible describir las sensaciones, olores, etc... Si en algún sitio es posible dejar la mente completamente en blanco, uno de ellos es la Isla de Ons.
Habrá que repetir otro año, ji ji ji!!! Este año habrá que llegar al "Buraco do inferno"!!
Many kises, my friend.