martes e trece

Hoxe é martes e trece, xa o di o refrán, nin te cases nin te embarques, pero eu co día que levo o mellor que podo facer e meter a cabeza nun furado, e quedarme alí ata que a alguén lle de por rescatarme. Todo é cuestión de poñer as gafas do optimismo e comezar a ver o mundo doutro xeito, pero custa. Algúns din que as mulleres temos un sexto sentido que nos permite coñecer as cousas de antemán, o que vai acontecer, quero dicir, algo así como predecir as desgracias, sobre todo as persoais. Eu non diría tanto, pero dende logo o meu sexto sentido si que me permite prever os meus desastres no amor. Os homes deberían facernos a vida máis sinxela, eso parece fácil de entender. Pois non o é tanto. Si un home quere chamarte, chámate. Si un home non te chama e porque non lle interesas, ou porque tivo un accidente e está inconsciente, pero nese caso enterariaste deseguida. Logo , ¿por qué ás veces agardamos como estúpidas unha chamada? O meu sexto sentido non me falla nunca, sei cando un home chamará ou non. O problema neste caso é que non fago nunca caso ao meu sexto sentido, e por iso me levo máis dun disgusto.

Teño que estudiar, eso é o que debería estar facendo. Pero aparece un home guapo e mando todo polo aire , coma si fose parva. Son parva, en definitiva. Os meus plans pola borda e total por qué. Pero hoxe sinto a necesidade imperiosa de rebelarme ,e de poñer en riba da mesa a tódolos papanatas que me deixaron escapar.

Está ese que lle da por dicir que é pintor, escultor, artista ou que sei eu... Ese que vai de liberal pola vida, e logo á mínima che pon o burka e se queda tan contento. Irrumpe na túa existencia con mil chamadas de teléfono ao día, e cando por fin te convence, e lle deixas penetrar un pouco na túa intimidade, pois, hala, a tomar viento fresco te manda. E con toda a cara do mundo che di que eres unha pesada, que o agobias, e bla bla bla...

Logo está ese outro que coñeciches fai unha burrada de anos, que non te quere , que non quere que saibas nada da súa vida, que non lle importa non voltar a verte nunca, pero que xusto cando estás divertíndote nunha fin de semana con outro xoven estupendo e guapo ao que acabas de coñecer, pois entón non para de dar a matraca no teu mobil con sms cariñosos. Vamos, de toda a vida ao que se lle chamou o can do hortelano.

Ainda hai máis, está por exemplo o que vai de serio e misterioso, que se pasa unha noite enteira coméndoche a cabeza con que si lle gusta a fotografía, con que si é moi libre, moi solitario, facendose o interesante, vamos. Tontea contigo, e á hora da verdade diche que non quere nada serio porque ten que marcharse da cidade en breve , e que quere por riba de todo conservar a túa amistade. Eso si, despois non voltas a verlle o pelo.

¿Sigo? O perfecto home , marabilloso, cariñoso, intelixente, intelectual , inxenioso... que coñeces un día no que se sente como o rei do mambo, pletórico, e che pinta todo un universo por diante marabilloso, que desaparece no mesmo instante no que se lle baixa o efecto da coca que se meteu.

En fin, estes son os homes que poblan o meu pequeno curruncho de desamor. Lóxicamente é entendible que non crea moito no xénero masculino e nin siquiera lles dea unha mínima oportunidade. Claro que ás veces, baixo a guardia, e penso que pode existir alguén distinto, que sexa capaz de ver máis alá dunhas tetas e me recompense -por unha vez- con un pouco de sinceridade. Pero , ¿pensan en realidade que nos creemos todas as súas artimañas? Pois non, non as cremos, tan só miramos para outro lado, porque no fondo as mulleres, de vez en cando , tamén necesitamos un polvo.

E dito todo esto, os martes e trece son o que son . Simples días impregnados do mesmo material do que levamos chea a nosa equipaxe , nin máis nin menos. Estou tan depre que nin me interesa María SanGil nin o terremoto que arrasou China. Non contestei ao emails nin tiven un soriso ao tomar a caña do mediodía. E todo porque no fondo deixome engañar unha e outra vez, sempre perdo e non deixo de xogar. O azar non foi nunca o meu aliado. Hoxe menos. Probablemente escribindo esto desvirtúo un pouco o sentido que quero darlle a este blog. Non quero que sexa un pano de bágoas nin unha fiestra aberta de par en par ás miñas miserias particulares. Sin embargo, teño que berrar a rabia contida, e quero berrarlla ao mundo, dalgunha maneira. Non hai nada peor que a consciencia da soedade. Estou ferida nesta tarde de martes. E no fondo sei que non ten importancia.