Os luns encerran a resaca toda da fin de semana, a boca é coma un pozo de barro, e os ollos a penas entreven a luz da madrugada. Os recordos agólpanse entrecruzados, revoltos, e a felicidade que por uns momentos pensamos real, desaparece deixando tan só un lixeiro fío de amarga melancolía.

Os luns son a decepción infinita dos amores imposibles, dos soños perdidos, das risas que na tarde de domingo tivemos a sorte de compartir cos amigos. Ay, os domingos...Si o día de hoxe gardase nas súas entrañas tanto romanticismo como o día de onte, no que tanto choveu dentro e fora dos nosos corazón feridos de hastío.

Procuramos con forza escapar da tristura toda do mundo, abstraernos, e atopar un escenario privado no que contruír un micromundo para encher de felicidade. As veces non existe mellor consuelo que eses pequenos momentos nos que de pronto todo parece que encaixa, por absurdo que pareza visto dende fora. E entón , Caldas convirtese no paraíso dun domingo calquera, no que a realidade é o que lles sucede aos outros, aos que non tiveron valor para vivir contracorrente.

Pero os luns, un vai á oficina cos petos cargados de emocións rotas, que se foron esnaquizando ao paso das horas, como si nada. Hai que construír a semana, mirar para adiante, e non caer no erro cruel de lembrar a fin de semana como un episodio épico irrepetible. Mirar para adiante co regusto do último soriso da noite de onte nos beizos, como si eso fose o noso único legado.