05 agosto, 2008

Morreu o home que desenmascarau a Stalin



Todos os xornais falan hoxe de Alexander Solzhenistsyn , que morreu onte en Moscú, a idade de 89 anos. Inicialmente entusiasta da Revolución rusa e militante comunista convencido, en 1945 foi detido a raíz da publicación dun manifesto político e condeado a 8 anos de reclusión. Estes anos presos cambiarían a súa vida e as súas concepcións sobre o mundo, e froito das súas vivencias persoais dentro dun gulag escribiría despois un auténtico testimonio da barbarie e horror que acontecía nos campos de concetración soviéticos, Archipiélago Gulag (1973).A pesar de divulgar as atrociades de Stalin con fidelidade á realidade da que foi víctima, moi poucos quixeron escoitalo, e foi durante anos un gran incomprendido, ao que tomaron por tolo e borracho.Di Miguel A. Murado nun artigo hoxe na Voz de Galicia ( Testigo a quien pocos querían escuchar) en alusión a incomprensión que padeceu Solzhenistsyn "Nuestra imagen del mal absoluto la ocupa , de manera exclusiva, el Holocausto, y esta ha cubierto de un olvido injusto este otro crimen, en algunos sentidos más grave". Efectivamente, a represión e exterminio levadas a cabo por Stalin quedaron nun segundo plano, e durante moito tempo mirouse para outro lado, como si realmente Stalin estivese a levar a cabo os plans utópicos do que se entendía que debía constituir o comunismo profetizado por Marx. "Pero el nazismo se había exhibido desnudo por media Europa y los intelectuales rezaban para que el experimento soviético que consagraba la dictadura del proletariado y ejercía el marxismo en su ensoñadora vertiente igualitaria funcionase como funciona la química al serle aplicada la fórmula oportuna", di Manuel Jabois no Diario de Pontevedra.


A obra Archipiélago Gulag non é agradable, pero é necesaria, eu diría mesmo imprescindible, para chegar a comprender de todo unha parte da historia do noso mundo. Conta un horror que moitos descoñecen, que outros simplemente esqueceron , ou quixeron esquecer. Ainda que foi escrito entre 1958 e 1967, non foi publicado ata 1973, e para eso con presa, por problemas coa Seguridade do Estado Soviético. Esta obra costoulle ao autor o exilio durante 20 anos.





Transcribo a nota do autor á primeira edición, que encerra de maneira clara a intención que persegue coa súa publicación, ser a voz dos que non puideron contar o que sufriron.



"Con el corazón renuente, durante años había detenido la publicación de este libro, ya terminado: mi obligación con aquellos que seguían vivos sobrepasaba mi obligación con los muertos. Pero ahora la Seguridad del Estado se ha apoderado de él, no tengo más alternativa que publicarlo inmediatamente. En este libro no hay personajes ni eventos ficticios. La gente y los lugares son llamados con sus propios nombres. Si son identificados por sus iniciales en vez de sus nombres, es por consideraciones personales. Si no son nombrados en absoluto, es sólo porque la memoria humana ha fallado al preservar sus nombres. Pero todo tuvo lugar tal y como se describe aquí. Dedico este libro a todos los que no vivieron para contarlo, y que por favor me perdonen por no haberlo visto todo, por no recordar todo, y por no poder decirlo todo."

No hay comentarios: