08/08/08

E digo eu, qué sucede neste venres que se escribe 08/08/08, qué novedades agardan sorpresivamente detrás das fauces da madrugada, e qué faremos hoxe , os dous, sin agolpar os momentos dun xeito inolvidable, nin agardar amores imposibles, nin compromisos, nin promesas...Hoxe, que tiven a sorte de atopar os teus beizos, sin pretendelo, casi sin desexo, máis ben con certa inquietude e ansiedade. Ti eres pouco recomendable. Agosto non é o que eu esperaba, pero hoxe, 08/08/08, temos a ollada en Pekín, nas verbas de Bush, en miles de historias cotiás que nada teñen que ver contigo e conmigo.

E digo eu, cómo se descubre que mintes, que inventas a realidade que eu quero escoitar para que te acolla entre as miñas pernas, con xesto de nai e de amante ao mesmo tempo. Buscas unha nai. Quizais é o que todos os homes buscan cando agardan un abrazo de muller, que esa muller lles de un bico na meixela e lles susurre ao oído que todo irá ben. Creo que me aturde este mes, esta data precisa no calendario, que ti non eres ti, que eu non son eu, nin a túa nai, nin quero ser a túa amante. Non teño ganas de involucrarme no disgusto que se reflexa na túa voz, non quero indagar os traumas que de neno te conduciron a este precipicio. Hai algo detrás, seino, nótase. Pero non quero descubrirte, a ti non.

Prefiro prender o televisor, sin gana, sin espectativas, e afundir a ollada en Pekín, como si me interesase o que acontece nos Xogos, as recepcións de príncipes e reis, as bandeiras ... Os soños están por cumplir, as medallas son a promesa que os nosos deportistas nos fixeron.

Mamá está cociñando, quizais facendo unha tarta grande, ou un brazo de xitano. A tía Loli acudirá a comer un sábado de agosto e todos seremos a escenificación dunha familia normal, que non ten pasado ás costas. Logo o viño dalle claridade aos acontecementos e deixa ver o que de entrada era só unha intuición pasaxeira. O velo desaparece e cada un quédase en coiro coas súas vergoñas en riba da mesa. Así son as comidas familiares, unha limpeza da costra da hipocresía, para dar paso á realidade cruel que latexa en cada esquina dos nosos corazóns.

E digo eu, cando vai parar este atronador discurrir de días de sol, de días de choiva, de días infinitos sin ningunha ilusión debuxada nos seus bordes. Esto tiña que ser un poema, un poema de agosto, para enviarllo a un dos homes que ainda me importa algo, que ainda pinta algo no meu espacio reservado para os sentimentos. O seu poema de agosto...Pero hoxe non é un bó día para a poesía.