Sei que o tempo pasa demasiado rápido, que casi nunca da tempo a cumplir aquelo que soñamos, pero ás veces dubido si será tan só cuestión de tempo. A vida non conclúe nos soños alcanzados, sempre hai máis , e máis e máis. E ao fin todo conduce á mesma insatisfacción, á mesma ausencia de liberdade. Somos esclavos do sistema, membros dun rebaño que é conducido por mans invisibles. Como individuos , non lle importamos a ninguén, o noso valor é tan só o que podemos aportar nas cadeas de producción, somos man de obra, canto máis barata mellor. Si traballas e calas eres un bó cidadán, si fas ruído non lle interesas ao sistema. Fora do rebaño non eres ninguén, non podes alcanzar a felicidade. Xa todo está predeterminado, o que tes que pensar , o que tes que dicir, o que tes que consumir. Consumir. A esclavitude do noso tempo chámase consumismo. Si non tes non estás no mundo, saes do rebaño. Compra zapatillas de marca, apuntate a un ximnasio, redecora o salón, veranea no Caribe, compra o ultimo modelo de telefono móbil, contrata internet de alta velocidade, vai ao solarium, ponte unhas tetas novas, merca un coche de gama alta, hipotecate para conseguir un piso no que anclar os teu futuro...Todo, absolutamente todo entra dentro desta esclavitude. ¿Cantas cousas das que temos realmente necesitamos? ¿ por qué temos as cousas que temos? ¿ con qué fin? Co fin de ser iguais que os demais, de pertencer a esto que chaman sociedade. E así a felicidade ven enlatada, de fábrica, como todo o demais, e somos felices cando nos din que sexamos felices, cando temos máis e mellor có noso veciño. Proletariado todos, que traballamos para mercar sin senso nun mundo que nos inculca que o progreso é precisar cada vez máis e máis máquinas para todo. Somos esclavos do que construímos.