“Choro porque as persoas non son máxicas” .Lin esto nun blog e comprendín os motivos da miña tristura. As persoas non son máxicas, quizais non existe a maxia mínima que o mundo precisa para unha supervivencia medianamente digna. Hoxe sinto que a cidade se me pega aos pes cando camiño, que necesito un refuxio no que respirar, no que esconderme do verán e as súas consecuencias. Quero que chegue a noite para meterme dunha vez na cama e rematar con esta farsa de día normal. Dormirme en defensa propia, como si puidese salvarme coa inconsciencia que provoca o sono. Pero entre tanto as malditas obrigas veñen a poñerme no meu sitio, sin que eu poda evitalo. As persoas non son máxicas e eu non sei comunicarme máis alá dos xemidos que emito para mostrar a miña dor, esta que me nace de dentro e que medra en min, como un bicho disposto a deborarme.
As cidades son trampas mortais, pero tarda un en darse conta, e soe ser demasiado tarde. Quédame o último coletazo desta tarde que ten moito de despedida nas súas entrañas. Si tivese que fuxir, cunha soa maleta como posesión, chea das cousas que puidese meter nela, non sei, metería o último libro que merquei, porque todavía me desperta algo de curiosidade .Non sabería decidirme por nada máis. Obxectos, qué inútil almacenalos nas casas, convivir co desorden que provocan, acumulando pó e e recordos, como si non tivesemos bastante de todo isto.
Miro o teléfono móbil sobre a mesa. Usóo de reloxo, miro a hora cada cinco minutos porque teño que marchar, merda de cita, merda de compromiso ineludible. Cada un elixe o seu destino. ¿Cada un elixe o seu destino? Non espero do móbil ningunha chamada liberadora. Estaría ben, unha chamada inesperada, do pasado, ou doutro mundo incluso, que me requerise para mudar as cousas, que me fixese ser imprescindible por un instante. Ninguén é imprescindible. Tamén menuda responsabilidade, ¿non? Pero o móbil non é hoxe un teléfono, comportase máis ben como un reloxo absurdo que me indica os finais desagradables. As persoas non son máxicas, decepcionan, minten, deixan de querernos ou simplemente nos olvidan .Non son máxicas.
Releo o escrito e alégrome de que o pesimismo non se cumpla sempre como unha regla inexorable. Despois da tarde chega a noite coas súas sorpresas baixo do brazo. E lembro a Biedma que sempre me reconforta con aqueles versos de a vida non é como a esperabamos. Non é. E durmir pode ser un estorbo cando os astros deciden que non todo está perdido, e se poñen do teu lado, por unha vez, increíble.
Na voz dos de sempre atopas a calma que precisas para sentirte segura, ti entre tanto extraño, entre tanto desasosiego. O mundo pode rexurdir cun esplendor impreciso pero perceptible si prestas atención. Non te peches en banda. E pensas a cada cervexa que a maxia tamén pode alcanzarse si tes confianza. Tamén o amor pode manifestarse a media noite, cando o momento estaba construído dunha ledicia cómoda e desexable que se facía familiar. O amor avisa con xestos difíciles de entender para os que non agardan a súa presencia. E esquivo e escurridizo, faise de rogar. Entón, o día remata nas notas musicais que por coñecidas se fan remanso de paz, berce de felicidade. Nun soriso amplo vexo con claridade os erros que cometín cando á tarde contaba as miñas penas con certo aire de amargura. As persoas non son máxicas, sigo estando de acordo conmigo mesma, non me contradigo,non. Pero xa non preciso de tanta maxia para respirar, para non morrer no tedio de días sin fin que acaban con tristura tamén sin fin. E moi tarde, moi tarde cando escribo este post. Estou no comezo de algo, no fin de moitas cousas, de moitas mentiras necesarias.
As cidades son trampas mortais, pero tarda un en darse conta, e soe ser demasiado tarde. Quédame o último coletazo desta tarde que ten moito de despedida nas súas entrañas. Si tivese que fuxir, cunha soa maleta como posesión, chea das cousas que puidese meter nela, non sei, metería o último libro que merquei, porque todavía me desperta algo de curiosidade .Non sabería decidirme por nada máis. Obxectos, qué inútil almacenalos nas casas, convivir co desorden que provocan, acumulando pó e e recordos, como si non tivesemos bastante de todo isto.
Miro o teléfono móbil sobre a mesa. Usóo de reloxo, miro a hora cada cinco minutos porque teño que marchar, merda de cita, merda de compromiso ineludible. Cada un elixe o seu destino. ¿Cada un elixe o seu destino? Non espero do móbil ningunha chamada liberadora. Estaría ben, unha chamada inesperada, do pasado, ou doutro mundo incluso, que me requerise para mudar as cousas, que me fixese ser imprescindible por un instante. Ninguén é imprescindible. Tamén menuda responsabilidade, ¿non? Pero o móbil non é hoxe un teléfono, comportase máis ben como un reloxo absurdo que me indica os finais desagradables. As persoas non son máxicas, decepcionan, minten, deixan de querernos ou simplemente nos olvidan .Non son máxicas.
Releo o escrito e alégrome de que o pesimismo non se cumpla sempre como unha regla inexorable. Despois da tarde chega a noite coas súas sorpresas baixo do brazo. E lembro a Biedma que sempre me reconforta con aqueles versos de a vida non é como a esperabamos. Non é. E durmir pode ser un estorbo cando os astros deciden que non todo está perdido, e se poñen do teu lado, por unha vez, increíble.
Na voz dos de sempre atopas a calma que precisas para sentirte segura, ti entre tanto extraño, entre tanto desasosiego. O mundo pode rexurdir cun esplendor impreciso pero perceptible si prestas atención. Non te peches en banda. E pensas a cada cervexa que a maxia tamén pode alcanzarse si tes confianza. Tamén o amor pode manifestarse a media noite, cando o momento estaba construído dunha ledicia cómoda e desexable que se facía familiar. O amor avisa con xestos difíciles de entender para os que non agardan a súa presencia. E esquivo e escurridizo, faise de rogar. Entón, o día remata nas notas musicais que por coñecidas se fan remanso de paz, berce de felicidade. Nun soriso amplo vexo con claridade os erros que cometín cando á tarde contaba as miñas penas con certo aire de amargura. As persoas non son máxicas, sigo estando de acordo conmigo mesma, non me contradigo,non. Pero xa non preciso de tanta maxia para respirar, para non morrer no tedio de días sin fin que acaban con tristura tamén sin fin. E moi tarde, moi tarde cando escribo este post. Estou no comezo de algo, no fin de moitas cousas, de moitas mentiras necesarias.
No hay comentarios:
Publicar un comentario