1 de xullo. Cheou o verán ao "Javi", por fin. Ainda así hai frescura no ambiente, non fai calor. A calidez neste bar dana as persoas, acomodadas arredor da barra, cos seus cafés agardando o seu turno. Os titulares do xornal, un sorbo. A páxina de sucesos, outro sorbo. Economía, outro. O horóscopo, un sorbo máis. Os deportes...Hoxe a música acompaña a este mes que comeza, hoxe a camisa do Javi suxire verán. "Don´t woman, don´t cry". Sempre hai alguén á miña beira acompañando o meu primeiro café do día coas súas manías. Hoxe estou soa, e por iso os boto de menos. Boto de menos esa familiaridade casi absurda que se repite día tras día no primeiro saúdo. "Bos días, ¿dous cafés?" E o ritual continúa con Miguel prendendo o cigarro, rebuscando no seu monedero na procura da pastilla. A rutina sabe a café polas mañáns, tamén no verán. A rúa aparece tímida, como si despois dese bar todo o que nos agarda fose descoñecido e igual ao mesmo tempo. Pero mentres estamos sentados na barra, mentres o Javi -brazos cruzados, silencioso, observador- continúe pendiente das nosas necesidades primarias, casi infantís, que si o sobre de azúcar, que si o xornal de onte, que si qué canción é a que está soando, estaremos a salvo de todo o que sucede no mundo , incluso dentro de nós mesmos. Porque os bares de sempre, nos que consumimos diariamente rutinas, confesións e anécdotas son un refuxio no que ata nós mesmos deixamos de ser o que somos para ser parte desa familia, desa identidade común que fala de política ou de fútbol coa mesma soltura coa que deixa pasar os minutos sin conversa, sin presa, con unha ledicia tenue, que reconforta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario