Touradas

Estamos a piques de que comecen as touradas na cidade de Pontevedra. Non é para min unha boa nova, a pesar do diñeiro que este evento move na cidade, do rebumbio que acarrea e da expectación que se xenera, e máis este ano, con ese José Tomás que según os entendidos da espectáculo asegurado. Eu son antitouradas, non o podo dicir máis claro. Para min o dos touros é simplemente unha burrada, un acto lamentable que debería erradicarse. O ano pasado acudín a unha tourada, para poder xulgar verdadeiramente e con coñecemento de causa o noxento do espectáculo. Onte, revisando arquivos no meu ordenador, atopei un texto escrito o pasado verán, despois da tourada, no que reflexaba as miñas impresións. Por entón non tiña blog, pero agora gustaríame compartir estas impresións, aproveitando que volve a festa dos touros a Pontevedra,e eu volvo a sentir o mesmo rexeitamento.

"O domingo estiven na praza de touros de Pontevedra nun intento de comprender a todos. Aos que din que o ambiente da praza é inigualable. Aos que din que os touros non sofren moito. Aos que din que a profesión de toureiro é moi dura e que son moi valentes por poñerse diante dun touro. Aos que disfrutan das corridas e berran ao matador para que apure a faena. Entrei na praza e vin sair ao primeiro touro. Vin despois como ,cando ainda non pasaran nin dous minutos, o estaban desangrando para deixarllo despois ao toureiro medio morto, sin forzas, sin equilibrio, e soupen que toda esa xente que vive do mundo do toreo, e todos os que disfrutan dese espectáculo, defendendoo cos argumentos que sexa, xamais gozarían da miña comprensión. O domingo estiven na praza de touros, e chorei , primeiro de pena, despois de rabia, de impotencia, e finalmente de noxo. Había un touro, non conseguin saber o seu nome, que me conmoveu especialmente, e que me fixo ver con claridade ante que tipo de masacre me atopaba. Tiña unha espada clavada e todo o tendido agardaba a súa morte. Era o segundo da tarde. Eu xa derramara bágoas e tristura polo primeiro pero ainda non comprendera o alcance da barbarie e da mediocridade que me rodeaba. O touro caeu ao chan, morrendo. Pero co seu último alento conseguiu levantarse e camiñou moi amodo, pegado á barreira. Co seu último alento, camiñou ao longo da praza, casi un tercio, amodiño, morrendo. Detrás del , os toureiros esperaban a súa morte definitiva, o seu rendemento, a perda da súa vida e da súa dignidade. E o público berraba nos tendidos , aclamando a súa morte, desexándoa, alegrándose polo sufrimento espantoso do animal, festexando ese paseillo pegado á barreira deixando tras de si un regueiro de sangue. De repente comprendín que non evolucionou moito a raza humana dende a época romana, cando os cristianos loitaban nos circos romanos contra leóns, ou cando dous gladiadores loitaban ata a morte mentres o público se impacientaba cando o gladiador vencido todavía se mantiña en pé, co seu último alento. Pero na praza de touros existía unha diferencia con ese circo romano, a falla de humanidade absoluta. A única humanidade que vin o domingo na praza foi a deses animais feridos dende o principio, moribundos, arrodillados , que embisten por instinto pero que nin siquiera se rebelan ante tanta tortura e humillación.,que se renden á morte coa mirada limpa. Lamento non coñecer os nomes deses seis touros, que un a un morreron ante a miña mirada, sin que eu puidese facer outra cousa por eles máis que sentirme culpable. Lamento o seu asesinato, e sinto vergoña de todo o que alí vin. Non podía facer nada por eles, por salvar a súa vida, pero quixen quedarme na praza para atrapar na miña memoria para sempre todo o que estaba sucedendo .Sobre todo ,para lembrar eses animais saindo ao medio da praza, con enerxía, casi libres, sen medo, pero contrariados, completamente alleos ao seu destino inmediato. Sobre todo, para lembrar que ainda existe unha pequena esperanza , que dura tan só, o tempo que dura o último trote do touro pola praza, antes de que o picador o reduza e o aniquile, antes de que a humanidade enteira o condene, antes de que todos nos convirtamos nos seus asesinos" Pontevedra, 7 de agosto de 2007