Aos lugares nos que fuches feliz non deberías xamais de voltar, di a letra dunha canción. Ë eu imaxino que será certo, que hai lugares nos que deixaches co teu paso, un pedaciño da túa propia vida, da túa propia memoria. Pero cando se volta, polo motivo que sexa, a eses lugares nos que comprendiches que a vida era algo máis que madrugar cada día para recorrer as mesmas rúas sin outro destino posible que o transcurso de días iguais, ás veces non recoñeces eses lugares, ou o peor, non te recoñeces a ti mesma nese mesmo escenario, no que unha vez coñeciches a felicidade , quizais o amor. As veces sucede, eres ti quen mudou, quen se transformou co paso do tempo. E esa cidade que recorriches namorada, abrazada ao seu corpo, enganchada no seu ollar profundo, cuberta de sinais de bicos por toda a túa fisionomía, é coma un túnel do tempo no que che da medo adentrarte, e descubrirte agora máis vella, máis sabia tamén, pero co corazón frío, incapaz de lembrar o que significa estar namorada.
Hondarribia é un pobo bonito, na fronteira con Francia. Un pobo mariñeiro que hai que recoñecerlle o seu encanto. Sin embargo cando unha está de paso nese lugar, simplemente, Hondarribia podería pasar perfectamente desapercibido pola nosa ollada. Pero si unha vez te namoraches alí, si unha vez, fai moitos anos, o mundo comezou e rematou nun cuarto de hotel, mentres na rúa pasaba a cabalgata de Reis, si unha vez paseaches pola beira do mar cun temblor na boca do estómago agarrada da man do home que ías querer toda a vida, entón, Hondarribia é un paraíso perdido no tempo, que estaba ahí, quieto, inmutable, coas mesmas cores, o mesmo olor, a mesma brisa do mar Cantábrico, os mesmos bares nos que bebiches con él, onde che regalaron bicos e promesas. Hondarribia é a memoria dun amor que non puido ser, como tantos. A memoria dunha maneira de sentir, de afrontar o reto que supón sempre namorarse dun home que chegou para marearche a vida. A memoria do seu soriso, da súa pel, do teu corazón latindo con forza. E sabes nese instante, que todavía pode latir como enton, que latirá sen dúbida no futuro por calquera outro que non se pareza a el. Pero en Hondarribia xa non. Xa non poderás ser libre da morriña atroz que deixan os amores que nunca se esquecen de todo.
Hondarribia é un pobo bonito, na fronteira con Francia. Un pobo mariñeiro que hai que recoñecerlle o seu encanto. Sin embargo cando unha está de paso nese lugar, simplemente, Hondarribia podería pasar perfectamente desapercibido pola nosa ollada. Pero si unha vez te namoraches alí, si unha vez, fai moitos anos, o mundo comezou e rematou nun cuarto de hotel, mentres na rúa pasaba a cabalgata de Reis, si unha vez paseaches pola beira do mar cun temblor na boca do estómago agarrada da man do home que ías querer toda a vida, entón, Hondarribia é un paraíso perdido no tempo, que estaba ahí, quieto, inmutable, coas mesmas cores, o mesmo olor, a mesma brisa do mar Cantábrico, os mesmos bares nos que bebiches con él, onde che regalaron bicos e promesas. Hondarribia é a memoria dun amor que non puido ser, como tantos. A memoria dunha maneira de sentir, de afrontar o reto que supón sempre namorarse dun home que chegou para marearche a vida. A memoria do seu soriso, da súa pel, do teu corazón latindo con forza. E sabes nese instante, que todavía pode latir como enton, que latirá sen dúbida no futuro por calquera outro que non se pareza a el. Pero en Hondarribia xa non. Xa non poderás ser libre da morriña atroz que deixan os amores que nunca se esquecen de todo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario