Zapatero gañou as eleccións ,despois dunha campaña durísima marcada claramente polo bipartidismo. Cun 75% de participación, o PSOE acadou na xornada do 9-M 169 escaños, quedando a sete da maioría absoluta, mentres que o PP acadaba 154, seis máis que nos pasados comicios do 2004. Con este resultado, a victoria de ZP, que lle permitirá gobernar con maior tranquilidade que na pasada lexislatura, por estar máis preto da maioría absoluta, non é unha victoria doce de todo, posto que se consegue en detrimento dos votos da esquerda, pero non en detrimento do partido popular, que tamén mellora considerablemente os seus resultados.
A explicación dos resultados obtidos por Zapatero está, por un lado, na alta participación, e por outro na elevada polarización dos votantes en torno as dúas opcións políticas maioritarias, na confrontación competitiva entre PP- PSOE, apoiada ao longo da campaña por toda unha cobertura mediática que convertiu estes comicios nunha competición entre dous únicos partidos.
A realidade é que esta bipolarización, que se destacou onte na prensa de toda Europa, trouxo consigo o descalabro indubidable de Esquerra Republicana, así como o desplome de Izquierda Unida, que perde o seu grupo parlamentario.
Neste panorama de resultados, no que dos 350 escaños que forman o Parlamento 323 son repartidos entre o PSOE e o PP, e tan só 27 están ocupados polo resto das formacións políticas existentes, queda claro que a tendencia bipartidista é a tónica que marcará o futuro político do noso pais, e que o entendemento entre socialistas e populares terá que ser maior durante os próximos catro anos.
A derrota de Rajoy foi sen dúbida unha derrota doce, xa que aumentou o número de votos, e tamén o número de escaños, pero o certo é que foi Zapatero quen gañou, e quen ten na súa man a posibilidade de gobernar ata o 2012 co apoio, probablemente, de CIU, mentres que Rajoy, de continuar ao frente do PP , terá que facelo, unha vez máis , dende a oposición.
A victoria de ZP acredita a confianza que os españois teñen no Partido Socialista para xestionar a crise económica que se aveciña, e tamén dá credibilidade, duha vez por todas, á victoria das eleccións celebradas no 2004 baixo a sombra negra dos atentados do 11-M. Pero a subida do PP, de 148 a 154 escaños, debe servir para que o PSOE faga unha reflexión sobre os motivos polos que gañou estas eleccións. O PSOE non debe sentirse seguro e complacido coa victoria, nin demasiado eufórico, e debe dedicar un tempo a autocrítica, xa que foi a súa apelación ao voto útil o que o levou a gañar, pero non a costa de votos da dereita, senón a costa de votantes doutras formacións de esquerda que lle deron a súa confianza para evitar a posibilidade dun goberno popular.
Pero, análises a parte, Zapatero foi o gañador indiscutible, e agora ten por diante primeiro a tarefa de buscar os apoios necesarios nas forzas minoritarias, co custo político que esto suporá , e despois a tarefa de gobernar para todos os españois, nun clima de bipartidismo claro, no que parece que se perfilan cada vez máis as diferencias entre dous sectores da sociedade.
A explicación dos resultados obtidos por Zapatero está, por un lado, na alta participación, e por outro na elevada polarización dos votantes en torno as dúas opcións políticas maioritarias, na confrontación competitiva entre PP- PSOE, apoiada ao longo da campaña por toda unha cobertura mediática que convertiu estes comicios nunha competición entre dous únicos partidos.
A realidade é que esta bipolarización, que se destacou onte na prensa de toda Europa, trouxo consigo o descalabro indubidable de Esquerra Republicana, así como o desplome de Izquierda Unida, que perde o seu grupo parlamentario.
Neste panorama de resultados, no que dos 350 escaños que forman o Parlamento 323 son repartidos entre o PSOE e o PP, e tan só 27 están ocupados polo resto das formacións políticas existentes, queda claro que a tendencia bipartidista é a tónica que marcará o futuro político do noso pais, e que o entendemento entre socialistas e populares terá que ser maior durante os próximos catro anos.
A derrota de Rajoy foi sen dúbida unha derrota doce, xa que aumentou o número de votos, e tamén o número de escaños, pero o certo é que foi Zapatero quen gañou, e quen ten na súa man a posibilidade de gobernar ata o 2012 co apoio, probablemente, de CIU, mentres que Rajoy, de continuar ao frente do PP , terá que facelo, unha vez máis , dende a oposición.
A victoria de ZP acredita a confianza que os españois teñen no Partido Socialista para xestionar a crise económica que se aveciña, e tamén dá credibilidade, duha vez por todas, á victoria das eleccións celebradas no 2004 baixo a sombra negra dos atentados do 11-M. Pero a subida do PP, de 148 a 154 escaños, debe servir para que o PSOE faga unha reflexión sobre os motivos polos que gañou estas eleccións. O PSOE non debe sentirse seguro e complacido coa victoria, nin demasiado eufórico, e debe dedicar un tempo a autocrítica, xa que foi a súa apelación ao voto útil o que o levou a gañar, pero non a costa de votos da dereita, senón a costa de votantes doutras formacións de esquerda que lle deron a súa confianza para evitar a posibilidade dun goberno popular.
Pero, análises a parte, Zapatero foi o gañador indiscutible, e agora ten por diante primeiro a tarefa de buscar os apoios necesarios nas forzas minoritarias, co custo político que esto suporá , e despois a tarefa de gobernar para todos os españois, nun clima de bipartidismo claro, no que parece que se perfilan cada vez máis as diferencias entre dous sectores da sociedade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario