Palabras trascendentes

Ao longo do día sucédense momentos que a simple vista parecen irrelevantes, momentos insustanciais no conxunto das horas vividas, que pasarán sin pena nin gloria por riba da nosa existencia. Pero ás veces, eses pequenos momentos que parecen carentes de contido cobran un sentido pleno, casi máxico, que muda de pronto o rumbo dos nosos humores. Onte tiven dous deses momentos, que confundidos coas verbas que se pronunciaron nese intre, conseguiron arrancarme un soriso, e cambiar completamente a miña perspectiva sobre certos asuntos.

*Primeiro momento:

Cruzabamos o paso de peóns, os dous ,camiñando paseniño cara o segundo café da mañá. Segundo momento feliz nun luns calquera na oficina. El comentabame os problemas que se lle presentan na súa mesa de traballo, no seu transcurso de horas iguais, nun luns calquera na oficina. Papeles revoltosos, que requiren atencións especiais, teclas no ordenador distintas ás habituais, quizais un programa informático diferente. Descubre na pantalla que el non naceu para iso, que no fondo o seu é un traballo máis intelectual, máis artístico se cadra, pero este papeleo absurdo non. E dimo así " yo no sirvo para nada",dramatizando, coa mirada enternecida, co soriso na punta dos beizos, buscando ánimo, comprensión, un salvavidas ao fin de contas. E nese instante preciso, cando cruzabamos o paso de peóns, os dous, como tantas outras veces, soupen que o amaría para sempre, que él e só él era o único home do mundo que servía para algo , que na miña vida sempre serviría para algo.

*Segundo momento:

Estou moi enfadada, un enfado dos que se enquistan por dentro, dos que non che deixan esquecerte do asunto. El está sentado no sofá e bromea sobre o aspecto dos seus tenis, para o meu gusto espantosos, pero según él unha adquisición fantástica. Non me pronuncio sobre o tema con demasiado énfase, estou enfadada. A miña cara non vai mudar de expresión, non podo tampouco mudar de actitude. Hoxe non me saen bicos, nin caricias, nin unha mirada doce que debuxe a tarde. E entón vai el e olla fíxamente para os meus pés sobre a mesa do salón, cos meus calcetíns de cor rosa. Ao carón un vaso cunha vela dentro, de cor rosada. "Eso qué es , una bebida rosa?""No, una vela" "Ah, pensé que estabas bebiendo algo porque hacía juego con tus calcetines"

Esa foi a conversa, absurda. E sin embargo teño que rir, que mudar o xesto ,que esquecer o meu enfado enquistado. Rompo a rir, ao tempo que o miro e penso na tontería que acaba de dicir e no muro que esa tontería acaba de derribar. E no fondo sei que esas verbas sin sentido aparente teñen un significado que vai máis alá da miña risa fácil, do seu humor insustancial, do intrascendente -aparentemente- do momento.