Hoxe -si fose lista dabondo- bebería ata rematar con todo, ata que non quedase nada que destruír, e só se puidese comezar de cero.

Beber, fornicar, perder a cabeza...abandonarse ao tempo e ao caos, como si fosemos libres de verdade. Ay, a liberdade, algo que non existe, que nos fan crer que nos pertence, a nosa vida, a cada un de nos, para decidir. Pero no fondo, nunca podemos ser libres.

E logo están os erros que cometemos, as decisións equivocadas. E o que é ainda peor, non decidir, deixarse mecer pola rutina, como si estivesemos nun cárcere de benestar que publicitan pola televisión ao longo dos días. Compra, disfruta, gasta. Non decidir é morrer na cor gris de días iguais, sin presente, sin futuro, sin esperanza.