Alter ego

As veces é preciso desdoblarse noutra voz para contemplarse unha a si mesma con certa perspectiva. Outra voz é precisa para descubrirnos tal e como somos, para falarnos de tú a tú, e atopar de cara a realidade, unha realidade por fin nítida e medianamente soportable. Cando son outra voz son o que ansío ser, e tamén o que son, e o que deixei de ser, coa memoria toda que fun acumulando ao longo dos anos, co futuro na retina e o nerviosismo que ese futuro me provoca. Son eu, e ao mesmo tempo son tódalas mulleres que nunca chegarei a ser, as lúcidas e soñadoras, as emprendedoras e artistas, as fermosas encantadoras de serpes e as bruxas moldeadoras de perfección e abundancia.

Teño unha vida real, que non ten nada que ver conmigo, e ao mesmo tempo unha vida , ou moitas vidas, paralelas , que son nas que eu me desenvolvo , nas que medro ,nas que son feliz ou infeliz, nas que me namoro, nas que son nai, nas que viaxo a lugares lonxanos e coñezo bicos e miradas inesquecibles. E nese desdoblarme sinto tamén con claridade, e véxome ao outro lado do espello como quen ve un ser alleo, impenetrable, ilusorio.

Son unha voz, e moitas voces ao mesmo tempo, que din cousas e cousas, palabras tan só que no fondo non chegan a transmitir nada máis que certo grado de hipocresía. Depende da luz, do espacio que acolle a cadeira onde estou agora sentada, das gotas de choiva, dos sms que recibo sin agardalos, das esperanzas que morreron na almofada, das frores que se suicidaron na beira das estradas...