Deuses

Teño os pes na terra. Ao borde da ferida hai un deus que está rindo. Rise de ti, de min... dos pobres mortais ansiosos de eternidade. Hoxe a climatoloxía colleume por sorpresa, para ben. Non sempre sucede así. As veces a choiva é máis negra ca morte, ca morte dos seres inocentes que non molestan demasiado, porque hai mortes que son ben recibidas, ou con certa indiferencia, e entón, entón a choiva non é comparable. Pero hoxe a choiva é tan lene que non me aflixe. Non creo no amor, nin nas despedidas, creo no olvido, que como un manto de sombra se interpón entre aqueles que se xuraron tanto amor. Amor eterno. Sexo eterno. Paixón eterna entre sabas de complacencia e pan con cebola. Outro deus adícase a estas minudencias, esas que se din do corazón. ¿Cantos deuses fan falta para que vivamos tranquilos sobre a terra? Non podemos vivir tranquilos porque tan só contamos coa sorte para continuar vivos un segundo máis. Dous segundos máis. Tres.

Ao borde da ferida hai un deus que se está rindo de ti.