Fixen unha viaxe rápida por este blog e atopei unha entrada que hoxe me parece sorprendente. A do 5 de abril do 2008. O que nese día escribín non deixa dúbida de que estaba verdadeiramente ferida, decepcionada, triste. Supoño que a sensación terrible daquel fracaso amoroso non durou moito tempo nin foi tan tráxica como se deduce das miñas palabras. Eu tendo sempre a ser un tanto esaxerada cando expreso en quente os máis íntimos sentimentos. Por suposto que debeu ser unha noite de venres espantosa na que tiven a certeza de que ese home non me quería nin me ía querer nunca, pero o que máis me doeu , penso eu que foi que por uns instantes crín ver nos seus ollos algo de interese. Eso é , doeume equivocarme.

A vida -caprichosa- da moitas voltas, e hoxe , ese mesmo home do que falo o 5 de abril do 2008, chamoume por teléfono tres veces ao longo da mañá. Hoxe, un venres tres anos despois, coqueteaba coa voz, coas palabras e sorría promesas e entusiasmo. Os meus tempos cambiaron, díxenlle. E creo que llo dixen convencida, porque no fondo estou chea de medo. Non quero voltar a equivocarme, sentir de novo o fracaso estrepitoso daquela noite de abril de fai tres anos, na que soupen que non me quería, que non me ía a querer nunca.

Sin embargo, el fálame do destino, e do tempo que se empeña en xuntarnos a pesar de todo, e eu sucumbo unha e outra vez á súa ollada e á súa boca miúda que me fala dun xeito suave. ¿E si tivese razón? ¿Si detrás da imaxe que me formei del non existise nada máis?

E curioso o tempo. Dicía un profesor meu que só existía o tempo da memoria, que era o único que verdadeiramente pódía medirse. O tempo da memoria. Pasaron tres anos, e sin embargo, cando estamos frente a frente, tan só existe entre nós a mesma chuvia sobre as rúas empedradas da cidade, á beira do Teatro Principal, encollidos de frío mentres decidimos qué rumbo tomar. As veces acabábamos na Oliva, na miña casa. Empapados deixábamonos caer sobre o sofá e agardabamos o mencer entre cervexas e conversas e caricias que non pasaban de ahí, dese punto intermedio entre a excitación de dous corpos e a culminación do desexo contido. Non lembro bicos, nin sexo. Lembro horas interminables coas pernas entrelazadas e os ollos entrepechados polo cansancio. Había unha ternura extraña que non sabiamos definir e á que nunca soupemos entregarnos de todo. Tíñamos medo de algo, probablemente eu del e él de min. De namorarnos, quizais, e que saltasen polos aires todalas nosas diferencias e esnaquizasen aquela intimidade que se creaba sempre nas noites de chuvia.

Creo que o quixen moito. Creo que nunca llo dixen.

Pero fai apenas unha semana conteille que conseguiu convertir as noites de chuvia en un espectáculo tenro e melancólico asociado sempre ao seu nome. Recuperei con el a ternura da chuvia sobre as rúas empedradas de Pontevedra, á beira do Teatro Principal.

Agora voltamos a algún punto no que xa estivemos, coma si se tratase dunha segunda oportunidade. Pero non sei cal é ese punto nin por qué camiño tirar agora para non repetir os mesmos erros. Xa intentei querelo unha vez e xa me demostrou que non estaba preparado, que non era eu a muller da súa vida. E agora, non estou moi segura de querer intentar nada.