Que aburrimento, voltar sempre sobre os meus pasos, e ao mesmo tempo faiseme inevitable. Calquera predra no camiño supón un tropezo, un andar cara atrás. Reconstruír dentro da reconstrucción para non sairme do camiño trazado, a destrucción total da miña vida presente.

Repetir unha idea, di a miña psicóloga que funciona moi ben en psicoloxía. Eu fágolle bastante caso, que para eso estudiou a muller unha carreira e acadou o seu propio despacho na Casa do Mar de Mollabao. Parece unha muller feliz, a miña psicóloga. Desas que deben de recordarlles ás súas amigas de corenta anos que tiraron a súa vida pola borda pero que non pasa nada, que ainda están a tempo de recomezar, e que ela estará ahí dándolles apoio de amiga-psicóloga para o resto dos seus días. Como amiga debe de ser un coñazo. Porque aos amigos pídeslles, ou esperas deles que che falen dende os sentimentos, pero xamais soportarás que che falen dende a razón. A razón que poidan levar os teus amigos non vale nada, e menos cando o que precisas non é un bó consello, senón un bó abrazo.

Os amigos deberían abrazar máis e falar menos. Falan demasiado e chega un momento no que xa nonos escoitas, porque che din o que xa sabes pero , que sí, que a teoría está moi ben, pero non se resolve todo con raices cadradas e non todo é dous máis dous, e ás veces só temos un muro diante co que bater a cabeza unha e outra vez. Ben vexo o muro, e sigo a darlle coa cabeza, e tan só espero que os meus amigos estén ahí para cando sangren as feridas, sin decir nin unha soa vez "xa cho dixen".

*

Esta vez si que me mostro optimista. Esta vez sí porque o seu nome gustoume moito e gustoume ainda máis a súa retranca. Nunha hora soupen que a intelixencia sutil o facía tremendamente atractivo e que ese home sin a súa cabeza pasaría totalmente desapercibido, pero que ao abrir a boca, non quedaba máis remedio que escoitalo. Con certa gracia desacreditaba ao contrincante nunha loita de seducción que se libraba na terraza dun bar. O seu amigo guapo desplegaba o seu sorriso profident (marabilloso despois de anos de aparatos metálicos nos dentes) e mostraba músculos con certo grado de primitivismo. E él, sin perder a calma, cun falar relaxado e retrancoso, desinflaba aquela musculatura e ganáballe unha e outra man.

¿A cal dos dous lle tirabas fichas? me preguntou unha amiga. E eu respondín que aos dous, lóxicamente. Porque era digno de ver aquel espectáculo, aquel duelo de titáns no que cada un se batía coas súas armas máis poderosas. A palabra frente ao sorriso, a intelixencia frente a beleza.