Tomei o primeiro café da maña co peche da librería Michelena servido nun blog. A partir de ahí parece que todo vai costa abaixo. Ou viña a cousa costa abaixo xa dende onte pola noite. "Podría decirte mil cosas, pero no es mi estilo", así era a súa mensaxe de contundente. Sinceridade ante todo, di él. E a min eso da sinceridade ante todo mezclada co amor , ou mesmo só co sexo , non acaba de convencerme. Porque a sinceridade neutraliza toda posibilidade de conquista, de seducción, de ritual do namoramento. A sinceridade está moi ben cos amigos, pero cando pasas a fronteira prohibida dos bicos a media tarde nun sofá, mentres Jorge Javier Vázquez se empeña en sacar do armario a medio país, pois a sinceridade perde a súa relevancia. Non, cariño, non quero que sexas sinceiro nunca máis, quero que me mintas, que me digas que son a única muller do mundo, a máis fermosa, que nunca miras os cús doutras mulleres cando pasan e que ainda que hoxe tes que ir a traballar porque te chamaron a última hora o que máis desexabas do mundo era fundirte comigo nunha tormenta de bicos e promesas que nunca íamos cumprir.

Qué facilidade ten para estropealo todo, así , cun sms, coma si tivese quince anos. Porque eu permito que os homes o escarallen todo a determinades idades pero con certa dignidade correspondente ao anos que teñen. Cunha chamada, por exemplo. Pero cando un home de trinta se comporta como un rapaz de instituto, ainda que sexa para darme calabazas, pérdeme de súpeto o seu encanto e xa pode mudar unha e mil veces de discurso, arrepentirse e mesmo cantarme serenatas no balcón cada noite que o mal xa está feito de por vida. Un niñato será sempre un niñato.

Casi prefiro ao dos calzóns caídos, que polo menos non di nada. Toma cañas ata que se sinte o suficientemente borracho para demostrar aos seus amigos que os quere -esa é unha das fases da borracheira, exaltación da amistade máis nada- e entón síntese o suficentemente liberado para levantarse e bicalos como si o seu universo enteiro dependese deses lazos de amistade, e desas cañas que lle permiten tal xesto liberador.

E eu , ainda que pensen moitas outras cousas, son mera espectadora deses cuadros que toman vida ante os meus ollos. Porque no fondo dame igual o que lles pase, o que sintan ou o que pensen. Gustaríame que as cousas fosen diferentes, por suposto que sí, pero non pretendo cambiar a realidade nin sufrir por estas tonterías. Xa non.

Hoxe o día está pesado. Os meus párpados tamén e iso que durmín dez horas. Tomei a firme determinación de non dar a ninguén segundas oportunidades. Sinceridade ante todo. Pois moi ben, a min os homes sinceiros non acaban de convencerme , así que , que se meta a súa sinceridade por onde lle pete, que eu plántome aquí. Pero non me planto por sms, nin siquiera cunha chamada de teléfono. Plátome neste blog que ninguén lé -él menos ca ninguén porque nin coñece a súa existencia- e despois tan só quedará silencio entre os dous e un sorriso cínico cando me pregunte o día que nos atopemos pola rúa de casualidade por qué non contestei ás súas chamadas. Porque chamará, unha, duas , tres e cen veces. E chamará cada noite que saia de marcha , cando tódolos bares estén xa pechados e a noite o empuxe á cama só e borracho, cando bote de menos a miña pel para curar a sú resaca.E unha das leis universais.