Esta fin de semana comezaron en Vilalba as festas de San Ramón, e eu afortunadamente estiven alí e podo contar todo o que pasou. O sábado pola tarde tocaba coroación das raíñas e paseillo da corporación municipal, entrega de premios do certame literario e cena-bufet no Parador para as personalidades. Ao evento acudiron ilustres do pobo , como don Manuel que do brazo dunha das súas fillas seguiu o ritmo do resto da comitiva. Tamén estaba o ex – alcade e agora diputado Agustín Baamonde, en Vilalba coñecido como Tito, acompañado da súa esposa Mari Paz, que lucía un vestido carísimo dunha diseñadora coruñesa. Outro ilustre que non quixo perderse o sarao foi o senador José Manuel Barreiro , que tan só foi deixarse ver e marchou como un raio. Botamos en falta a outro senador que non foi convidado probablemente por esquecemento , o alcalde de Cospeito Armando Castosa. E non faltou á cita ningún dos membros do concello, e por suposto o alcalde , Gerardo Criado.
Ao bufet frío que lles serviron no Parador o último en chegar foi o socialista Martín Seco, vestido con cazadora de ante marrón ao purísimo estilo socialista. O menú non foi gran cousa, tan só destacar o postre de filloas de crema e chocolate.
Á noite os vilalbeses estaban divididos. Pois menuda se montou este ano co programa das festas, que non acaba de contentar a todos, e ten defensores e detractores a partes casi iguais. Cun orzamento de 170.000 euros hai quen di que cada membro da comisión se embolsou para o seu peto uns 20.000 eurazos. E é que as contas non acaban de cadrarlles aos vilalbeses, que este ano se atopan cun programa de festas con moito festival independente e poucas orquestas. E claro, os velliños non acaban de entender eso do FIV ( festival independente de Vilalba) que se convertiu na noite do sábado no espectáculo central das festas, coa actuación estelar do grupo The Ellas, liderado por Luis Tósar. Polo medio grupos coñecidos na súa casa , e como colofón final a actuación do ex cantante de Siniestro Total , Miguel Costas, que sin pudor cantou os vellos éxitos do grupo, convertidos xa en auténticos clásicos.
Dicir que Luis Tósar ao final non decepcionou aos que nos decantamos por acudir á praza da Constitución. Cheo de enerxía, volcado co público e algo ebrio , todo hai que contalo. E moito menos decepcionou o ex – siniestro, que cando lle tocaba a él tocar xa daba igual , era tarde, e na praza só quedaban os de sempre, todos na barra do bar A Pravia, escoitando a música entre cubatas e conversas, xa máis colocados que outra cousa. Vamos, moi oportuno.
E mentres o FIV avanzaba, na praza de Santa María , sobre un palco cutre iluminado cun só foco un grupo de mariachis cantaba rancheras para deleite de xóvenes e vellos. Para que logo digan as malas linguas que a comisión non pensou na xente maior ao confeccionar o programa. En Santa María estaba moi entregado ao espectáculo o alcalde, que acabou dando a nota. Nun arranque de espontaneidade subiu ao palco e fixo as ledicias dos vilalbeses arremetendo cunha ranchera a viva voz. “Con dinero o sin dinero/ hago siempre lo que quiero/ y mi palabra es la ley/ no tengo patria ni reino / ni nadie que me comprenda / pero sigo siendo el rey….” E é que hai que telos ben postos para quentar así os ánimos nunha data tan sinalada, e con tan pouco pudor. Non faltaron os que contestaron as notas do alcalde con berros de “más bien con dinero, que con lo que cobras¡¡¡…ladrón…carota…” e tal e tal. Pero o noso Gerardito é así, un home imprevisible e polifacético que se debe aos seus, e que o mesmo toma un viño , que unha caña que un cubata cos seus paisanos- súbditos, que se sube ao tablado e pon no escenario todo o seu sentimento.
Por certo, entre o público había moito teléfono móbil na función de grabar video, e non descarto que pronto poderemos disfrutar no youtube das imaxes que forman xa parte da indescriptible historia de Vilalba.
Por suposto que unha fin de semana en Vilalba da para moito máis, pero hai cousas que prefiro gardarme para min, por ser demasiado emotivas e non empacharvos con rollitos persoais. Tan só rescatar as verbas de Luis Tosar para despedirse “Queda moito ritmo, queda moita festa. Queda moito que bailar, moito que beber, moito que foder”. Pois iso. Porque a vida é o que nos queda.
Ao bufet frío que lles serviron no Parador o último en chegar foi o socialista Martín Seco, vestido con cazadora de ante marrón ao purísimo estilo socialista. O menú non foi gran cousa, tan só destacar o postre de filloas de crema e chocolate.
Á noite os vilalbeses estaban divididos. Pois menuda se montou este ano co programa das festas, que non acaba de contentar a todos, e ten defensores e detractores a partes casi iguais. Cun orzamento de 170.000 euros hai quen di que cada membro da comisión se embolsou para o seu peto uns 20.000 eurazos. E é que as contas non acaban de cadrarlles aos vilalbeses, que este ano se atopan cun programa de festas con moito festival independente e poucas orquestas. E claro, os velliños non acaban de entender eso do FIV ( festival independente de Vilalba) que se convertiu na noite do sábado no espectáculo central das festas, coa actuación estelar do grupo The Ellas, liderado por Luis Tósar. Polo medio grupos coñecidos na súa casa , e como colofón final a actuación do ex cantante de Siniestro Total , Miguel Costas, que sin pudor cantou os vellos éxitos do grupo, convertidos xa en auténticos clásicos.
Dicir que Luis Tósar ao final non decepcionou aos que nos decantamos por acudir á praza da Constitución. Cheo de enerxía, volcado co público e algo ebrio , todo hai que contalo. E moito menos decepcionou o ex – siniestro, que cando lle tocaba a él tocar xa daba igual , era tarde, e na praza só quedaban os de sempre, todos na barra do bar A Pravia, escoitando a música entre cubatas e conversas, xa máis colocados que outra cousa. Vamos, moi oportuno.
E mentres o FIV avanzaba, na praza de Santa María , sobre un palco cutre iluminado cun só foco un grupo de mariachis cantaba rancheras para deleite de xóvenes e vellos. Para que logo digan as malas linguas que a comisión non pensou na xente maior ao confeccionar o programa. En Santa María estaba moi entregado ao espectáculo o alcalde, que acabou dando a nota. Nun arranque de espontaneidade subiu ao palco e fixo as ledicias dos vilalbeses arremetendo cunha ranchera a viva voz. “Con dinero o sin dinero/ hago siempre lo que quiero/ y mi palabra es la ley/ no tengo patria ni reino / ni nadie que me comprenda / pero sigo siendo el rey….” E é que hai que telos ben postos para quentar así os ánimos nunha data tan sinalada, e con tan pouco pudor. Non faltaron os que contestaron as notas do alcalde con berros de “más bien con dinero, que con lo que cobras¡¡¡…ladrón…carota…” e tal e tal. Pero o noso Gerardito é así, un home imprevisible e polifacético que se debe aos seus, e que o mesmo toma un viño , que unha caña que un cubata cos seus paisanos- súbditos, que se sube ao tablado e pon no escenario todo o seu sentimento.
Por certo, entre o público había moito teléfono móbil na función de grabar video, e non descarto que pronto poderemos disfrutar no youtube das imaxes que forman xa parte da indescriptible historia de Vilalba.
Por suposto que unha fin de semana en Vilalba da para moito máis, pero hai cousas que prefiro gardarme para min, por ser demasiado emotivas e non empacharvos con rollitos persoais. Tan só rescatar as verbas de Luis Tosar para despedirse “Queda moito ritmo, queda moita festa. Queda moito que bailar, moito que beber, moito que foder”. Pois iso. Porque a vida é o que nos queda.
No hay comentarios:
Publicar un comentario