E aquel home estaba tan guapo, co seu disfraz, no medio da algarabía do pub, cun soriso amplo. Tivo un pequeno xesto de complicidade, e cruzamos unhas verbas amables pero carentes de contido. Eu tiña moito que dicir, pero -coma sempre- bloqueeime. Quería dicirlle que era o home máis atractivo do mundo, o máis interesante que coñecera ata entón. Que adoraba o seu soriso, que dende o mesmo instante que o coñecín non deixei nin un instante de pensar nel. Que polas noites, moitas veces, enche os meus últimos pensamentos. Que o busco, ainda que sei que non vamos atoparnos nunca. ¿Nunca?
No hay comentarios:
Publicar un comentario