ay...¡ chovía cando saín á rúa, choiva menuda que molesta máis do que molla, pero que non pasa desapercibida, eso nunca. Comezou setembro, e xa noto ausencias na pantalla do meu móbil, e nostalxias azuis que me provocan pequenas angustias. Agora contemplo o mundo dende a fiestra...setembro dende o borde o precipicio, sin medo a caer definitivamente, sin precisar porqués nin buscar respostas máis alá da sobra dos obxectos que amamos.

¿Pódense amar os obxectos? Existiu un tempo no que eu cría que si, que as cousas tiñan unha alma propia e que xeneraban sentimentos en nós, como si de seres vivos se tratasen. Pero co paso dos anos fun comprendendo, ou cambiando simplemente o punto de vista. E agora non deixo que se creen lazos profundos con nada que non teña un corazón, e ainda así con certos reparos. E agora sei que podo mudar de casa, deixando atras cantos obxectos configuran o meu entorno , sin pesar, sin dúbidas, sin nostalxias. Basta fuxir coa memoria intacta. Todo o demais, esas couas inútiles que se acumulan coa rutina dos días non son máis que lixo, que non ten máis valor do que queramos darlle. Eu, fai tempo que aprendín a desprenderme deses afectos, a ser libre do materialismo que nos rodea. E así, podería marchar a calquera parte coas mans completamente baleiras.