A morriña da infancia é dificil de explicar, tan só se pode sentir, na pel, nas entrañas...
Chamábase Laura. Foi moito máis ca un pedazo de plástico que tiña os ollos debuxados. Os que me coñecen ben saben quen foi, quen é todavía. Laurita.
A miña infancia ten moito que ver con esta boneca.
2 comentarios:
Así que ,¿esta es Laurita?
Por fin la conocemos!!
Pero mujer ,¿no tenías nada que ponerle?.
Mira que puede denunciarte por mostrarla de esta guisa.
Esta non é, é unha doble, un clon que sae fotografíada en internet. A miña é máis recatada,jeje
Publicar un comentario