“—Sepárense. Eso es todo lo que se puede hacer. “—Pero ¿cómo viviremos? “—Como viven los hombres.” ...Juan Rulfo ( Pedro Páramo)

As veces esta é a única saída posible, a definitiva. Un sabe que ama demasiado cando só lle queda para salvar ese amor apartarse da persoa amada. A enfermidade garda na súa propia esencia a cura mesma. Morro sin ti, e no fondo es ti quen me mata. O dito aquel " ni contigo nin sin ti" non é certo. Contigo quizais non, pero sin ti, eso sempre é posible. O amor pode extenderse como un mal, medrar ata causarnos afogo, ata convertirnos en seres distintos ao que sempre fomos, pero cando ese amor nos causa máis ansiedade que ledicia, cando xa non vemos o mundo máis que a través da ollada do ser amado, cando non é xa amor,senón que está mais cerca da loucura...entón a solución está sempre na distancia.

O desamor só doe cando vive no piso de enfrente, na mesma oficina, na mesma cidade...Pero cando se poñen quilómetros por medio, o desamor convirtese en nostalxia, e a nostalxia remata sendo olvido. O amor desenfrenado, sin límite, causa máis estragos ca o desamor, e ten sen embargo, sin ser a mesma cousa, a mesma solución. Cando se ama tanto que unha xa non sabe quen é, cando todo o horizonte é a vida allea da persoa amada, antes de acabar nun manicomio debe un/unha desaparecer, e aprender a vivir como viven os demais. A vida non ten que ser unha montaña rusa de paixóns sen freno, a vida pode ser un páramo doce de tranquilidade , na que o máis relevante dun día sexa contemplar unha posta de sol. A vida pode ser un paseo, un café nun bar lendo o xornal, un tedio gris nunha tarde de outono, o mar batendo contra as rocas ...Tamén é posible vivir sin amor.