Zapatazos

A imaxe da fin de semana foi sen dúbida a de Bush recibindo un zapatazo dun xornalista iraquí ao tempo que o insultaba chamándolle can. Os zapatos que lle lanzaron a Bush simbolizan o odio, o rencor , o desprezo profundo dun país a un político ,a un home que masacrou e danou atrozmente a un pobo. Inventou o motivo para comezar unha guerra e destruilos, e agora , cando xa todos temos claro que nunca existiron armas de destrucción masiva, que non era preciso ningún ataque preventivo, tan só queda o corazón ferido de Iraq, de miles de civiles mortos, mutilados, orfos de vida e de esperanza. No zapatazo a Bush encerrase a ira dun pobo que sofre, que non esquece quen lle fixo as feridas. O insulto a Bush sae da alma dun Iraq resentido, que ve en Bush o principal responsable da súa sorte e que dalgún xeito o despide como se merece.

***

Pero esta fin de semana de decembro tamén nos deixou outras imaxes, outras historias. Voltou a neve, a cubrir Galicia como unha caricia xélida e doce ao mesmo tempo, e Pontevedra só tivo auga para coroar o escenario das múltiples ceas da nadal. Ceei cos do traballo, ceei cos do meu grupo de teatro, e sempre a mesma choiva intensa que non deu tregua nin nos deixou lucir zapatos de tacón.

O ritmo dos días previos ao nadal, coas ceas de empresa por tódalas esquinas, fan da cidade un sitio completamente alleo, como si a cidade se disfrazase doutra, como si quixese parecer por unha noite tan só, un lugar diferente , bullicioso, con moreas de xente vagando polas rúas, sin rumbo, sin destino. Os que estamos acostumbrados a saír pola noite, atopamonos perdidos nestas noites distintas plagadas de cotillóns e de verdades a medias, de bicos roubados que se foron xestando entre folios e faxes nas oficinas, e unha non sabe si tomar a última copa ou marchar cedo para a casa, a encontrarse por fin consigo mesma, e esquecer canto antes as conversas coa xefa no primeiro plato, o desfile de chupitos de licor café marcando o ritmo da conversa con uns e outros, a botella de champán bebida a medias con un compañeiro case descoñecido...E os que nunca bailan , bailan nun día por todo o ano, e os que non beben deciden beber ata que non poden máis, e todo se desvirtua, se deforma, se convirte nun espectáculo ao que os que saímos á noite cada día , asistimos cautelosos, modosos, tranquilos e observadores. En fin, noites de ceas, ceas, ceas...