Puxen ao día os meus emails nun intento de poñer ao día a miña conciencia,pero non funcionou. Son as respostas a eses emails as que me centran por fin, pero non de todo, porque cada email recibido require outra nova resposta, e así ata a fin dos días.

*

Cando era pequena e ía de Vilalba a Lugo no coche con meu pai tiñamos que pasar por Rábade e atravesar a vía do tren. Eu excitábame moitísimo ante a proximidade dese pequeno desnivel , deses raíles que atravesaba o coche como si dun bache mínimo se tratase, apenas había que reducir un pouco a velocidade e escoitabase un pequeno ruído que eu sempre acompañaba coa miña voz nun intento onomatopéllico de imitalo. Duraba aquel ritual dous segundos e sin embargo eu ía alerta todo o camiño, mirando pola ventanilla ,cada vez máis inquieta ao tempo que nos achegábamos á vía. Era unha ledicia casi insoportable. E máis ainda cando en veces contadas, cando nos aproximábamos ao punto no que a vía atravesaba a estrada , atopábamos coches parados, o indicativo de que estaba baixada a barreira. Eso significaba algo casi máxico, só comparable na fascinación que en min provocaba á noite de Reis : ía pasar o tren. Si che tocaba que baixaran a barreira xusto antes de que pasaramos, entón xa era a leche. Así tiña eu a posibilidade increíble de ver o tren en primeira fila como unha espectadora privilexiada do maior espectáculo do mundo. Escoitábase primeiro o ruído que anunciaba a chegada do tren, despois pasaba rapidísimo e breve, como unha exhalación, sin que dese casi tempo nin a contar o número de vagóns, sempre demasiado poucos para as miñas ansias infantís.

*