O mesmo día que Antón Louro facía oficial a súa candidatura á alcaldía de Pontevedra e remataba o Estado de Alarma, eu abordaba á saída do mitin a Pepe Blanco e dicíalle coa naturalidade coa que só se lle fala a un ministro de Palas que non esqueceu as súas raíces : "Pepe, ¿non irás para Vilalba ?" por si de paso que ía me levaba á cea da miña agrupación.

*

Todos os homes aos que quixen nos últimos anos quíxenos sin querer querelos, e desa loita entre o meu corazón e a razón nunca saín fortalecida.

*

A primeira vez que reparei nel con ollada de desexo eu levaba uns calcetíns blancos de corazóns vermellos e uns zapatos de charol, cunha saia branca moi voluminosa e moi curta. El levaba ao lado unha rapaza que eu casi me atrevería a dicir que era a súa novia. Escapouse dela en varias ocasións, durante apenas uns segundos, o tempo xusto para achegarse a min e dicirme en voz moi baixa que lle encantaban os meus zapatos de charol. Cando xa se ía para a casa retrocedeu só, sin a rapaza , que debeu de quedar agardando por el na porta do after, e veu falar conmigo por última vez, á desesperada. Pediume o número de teléfono e dinllo. Nunca me chamou. Pero un día volvimos a encontrarnos.