O día amenceu morriñento na cidade, con chuvia e soedade a medias. Sin naranxas para facer zumo e cunha entrevista a Felipe González servida na parrilla telivisiva: o único luxo matutino.Tiven que arrastrarme á oficina tirando por min , porque non quería ir. Non quería ir. Pero fun. Fun e non me foi tan mal. Logo todo foi un revolvérseme as tripas por dentro e comecei a morrer un pouco en vida. Cheguei á casa e non puiden facer nada máis, tan só tirarme no sofá e contemplar a vida dende a posición pasiva da horizontalidade, intentando non pensar en nada, non sufrir por nada, non lembrar absolutamente nada.

Espero a hora de ir a inglés como quen agarda a súa execución na silla eléctrica. Só me falta concederme unha última comida pero nin diso teño ganas. A palabra de hoxe debe ser esa: inapetencia.