Escoitei pola rúa como un pai lle dicía ao seu fillo que o Nadal xa rematara e que agora tocaban os Carnavales, para logo poñérense a cantar os dous " Carnaval, carnaval, carnaval te quiero..." ´Sentín nese instante unha pereza insopotable, unha dor que era máis poderosa ca min mesma, como si de novo un tribunal me acabase de condear a outra morte cando ainda non me recuperei da condea que supuxeron as festas do Nadal .Sentín frío e como o corpo enteiro tremía ante a expectativa dunha maquinaria que non cesa xamais, que nos conduce de xeito irremediable a datas especias, a cada cal máis aparatosas sen darnos tregua. "Agora toca o carnaval", dixo o pai ao seu fillo con aire xubiloso, e eu , casi me boto a chorar alí mesmo, no medio da rúa, chea de impotencia, completamente derrotada.

Logo contarónme que o home ao que máis amei, un compañeiro de traballo que me levou aos límites da miña cordura e da miña fortalez, estaba agora coa miña compañeira de traballo, coa que tantas veces compartín eu os problemas que tiña con el , os encontros e desencontros, como se construiu o amor e como finalmente se instalou o desamor. Nun principio sentino coma unha traición pola súa parte, non porque se deiten xuntos, (quen son eu para privarlle a ninguén de continuar adiante coa súa vida) senón polo feito de que non mo contase. Quizais agardaba unha especie de lealtade mínima entre compañeiras que se enfrentaron xuntas na mesma batalla e sufriron a mesma derrota. Pero despois, lonxe dun enfado que en principio crin inevitable, sentín unha pena inmensa polo destino dela, outra víctima máis das garras dun home manipulador e dandy que sabe como conquistar para conseguir das mulleres o que se propón, sempre dun xeito interesado. Sentín lástima por ela, e ao mesmo tempo a necesidade de protexela dalgún xeito, para que non tivese que pasar por todo o que eu pasei.

A miña psicóloga díxome un día, falando da relación que mantiña eu con este home, que era un maltratador de libro, e que cando me tivese a min no lugar que ocupaba a súa muller ( totalmente anulada e deprimida, sin alegría e completamente sumisa) buscaría outra diante dos meus ollos, para que eu asumise como normal esa nova situación. Naquel momento non tomei en serio as advertencias da miña psicóloga, cegada polo amor que sentía por el, pero co tempo dinme conta de que as historias non fan máis que repetirse unha e outra vez, e que todo, absolutamente todo está escrito.

Hoxe non son eu a víctima, e quizais debería esquecerme do asunto, pero unha especie de compromiso humano fai que me involucre ainda que finalmente saia mal parada. Curiosas as voltas que da a vida, para chegar sempre aos mesmos finais cheos de erros e de fracasos.