"Un dato para a esperanza. Son profesor da universidade. No primeiro curso de facultade teño este ano matriculados corenta e seis alumnos: rapaces urbanos e rapaces da Galicia rural, metade a metade. Númerus clausus, porque a especialidade ten moita demanda e o corte de nota da selectividade está entre os máis altos. Dos corenta e seis alumnos matriculados, só tres se expresan en castelán."
Así remata un artigo publicado hoxe na Voz por Victor Freixanes. Un dato de esperanza e ao mesmo tempo de forza. A súa publicación comeza cun feito ,"vou de manifestación" , toda unha declaración de principios que hoxe están a levar a cabo miles de galegos en Santiago de Compostela. A manifestación convocada pola plataforma cívica Queremos Galego, que aglutina a case 500 entidades e 3000 adhesións individuais debe estar desenvolvéndose neste intre polas rúas de Santiago, segundo o percorrido previsto pola organización. Confeso que teño mágoa de non estar hoxe alí, como unha galega máis que quere defender a súa lingua , e reivindicar a súa presenza nos ámbitos públicos, dotándoa da dignidade e o recoñecemento que se merece.
A manifestación de hoxe non só se trata dunha festa dos galegos na que manifestan un sentimento común de orgullo e ledicia por unha lingua propia, senón que constitúe tamén unha chamada de atención, unha protesta unánime contra as medidas tomadas polo Exectutivo presidido por Alberto Núñez Feijoo , como son a próxima derrogación do decreto 124/2007 do galego no ensino; a rede de Galescolas; a modificación da Lei de Función Pública para a eliminación dunha proba de galego nas oposición; ou as axudas á traducción de libros en galego; medidas todas elas encamiñadas a facer desaparecer o galego da vida pública, deixándoo relegado ,como nas épocas antidemocráticas, ás cociñas, as relacións familiares.
Teño mágoa de non estar na festa do galego, por mor dunha bronquitis que me ten encerrada na casa e conectada a internet como único vínculo coa realidade, máis eu tamén estou hoxe en Santiago, porque o meu espíritu, a miña forza , está hoxe xunto con todolos galegos valentes que como fixeron sempre defenden o seu con uñas e dentes. E non hai nada máis noso , que nos una e nos identifique tanto como pobo, como a nosa propia lingua. A lingua que -educados ou non nela, escolarizados ou non nela- todos mamamos dende pequenos, primeiro dos nosos avós, cando os nosos país todavía non se atrevían a falárnola por medo a marxinarnos socialmente (qué ben o explica Victor Feixanes, esa renuncia, víctimas dun proceso histórico).
O bipartito, durante os catro anos que estivo no goberno, colocou ao galego no sitio que históricamente sempre lle correspondeu, rompendo as cadeas do pasado e i eliminando os complexos es os prexuizos que moitos ainda albergábamos no noso subconsciente. O galego tomou a vida pública, nun proceso lento que ainda precisaba moita andadura ata chegar a normalizarse, ata ser unha lingua oficial en toda regra , falada de xeito natural en tódolos ámbitos da vida, no desempeño de calquera rol dentro da nosa sociedade. Pero o camiño que emprendeu o bipartito veuse truncado de golpe polas novas medidas adoptadas polo novo Executivo, que non só constitúen unha parada en seco no avance do recoñecemento do galego como lingua propia de Galicia na práctica e non só no papel, senón que supoñen un retroceso importante nos avances conseguidos.
No obstante, somos galegos, e todavía nos queda orgullo , e forza e xenio para defender o noso, pese a decretos, prohibicións e mesmo intentos de desprestixiar o galego convertíndoo nunha lingua de segunda. Os galegos continuaremos loitando polas nosas raíces, pola nosa cultura, pola nosa identidade, e iso é tamén a nosa lingua. Falaremos galego e escribiremos galego ainda que dende a Xunta nos prohiban facelo. Os nosos fillos aprenderán galego ainda que nas escolas non llelo ensinen, e as relacións coas administracións seguirán desenvolvéndose en galego porque esa é a lingua que empregremos os galegos para dirixirirnos a elas. O galego está na intimidade das familias, está nos bares, está nos camiños das aldeas, está nas prazas das cidades, está nos barcos dos mariñeiros, está nas fábricas, está nos patios das escolas...O galego está na nosa terra, mézclase con ela, e mentres haxa un avó que senta ao seu netos nos xeonllos para contarlle historias da súa infancia, falaráse galego. E iso é o que hoxe , en Santiago , todos quermos dicirlle a Feijoo e aos outros que gobernan.
Así remata un artigo publicado hoxe na Voz por Victor Freixanes. Un dato de esperanza e ao mesmo tempo de forza. A súa publicación comeza cun feito ,"vou de manifestación" , toda unha declaración de principios que hoxe están a levar a cabo miles de galegos en Santiago de Compostela. A manifestación convocada pola plataforma cívica Queremos Galego, que aglutina a case 500 entidades e 3000 adhesións individuais debe estar desenvolvéndose neste intre polas rúas de Santiago, segundo o percorrido previsto pola organización. Confeso que teño mágoa de non estar hoxe alí, como unha galega máis que quere defender a súa lingua , e reivindicar a súa presenza nos ámbitos públicos, dotándoa da dignidade e o recoñecemento que se merece.
A manifestación de hoxe non só se trata dunha festa dos galegos na que manifestan un sentimento común de orgullo e ledicia por unha lingua propia, senón que constitúe tamén unha chamada de atención, unha protesta unánime contra as medidas tomadas polo Exectutivo presidido por Alberto Núñez Feijoo , como son a próxima derrogación do decreto 124/2007 do galego no ensino; a rede de Galescolas; a modificación da Lei de Función Pública para a eliminación dunha proba de galego nas oposición; ou as axudas á traducción de libros en galego; medidas todas elas encamiñadas a facer desaparecer o galego da vida pública, deixándoo relegado ,como nas épocas antidemocráticas, ás cociñas, as relacións familiares.
Teño mágoa de non estar na festa do galego, por mor dunha bronquitis que me ten encerrada na casa e conectada a internet como único vínculo coa realidade, máis eu tamén estou hoxe en Santiago, porque o meu espíritu, a miña forza , está hoxe xunto con todolos galegos valentes que como fixeron sempre defenden o seu con uñas e dentes. E non hai nada máis noso , que nos una e nos identifique tanto como pobo, como a nosa propia lingua. A lingua que -educados ou non nela, escolarizados ou non nela- todos mamamos dende pequenos, primeiro dos nosos avós, cando os nosos país todavía non se atrevían a falárnola por medo a marxinarnos socialmente (qué ben o explica Victor Feixanes, esa renuncia, víctimas dun proceso histórico).
O bipartito, durante os catro anos que estivo no goberno, colocou ao galego no sitio que históricamente sempre lle correspondeu, rompendo as cadeas do pasado e i eliminando os complexos es os prexuizos que moitos ainda albergábamos no noso subconsciente. O galego tomou a vida pública, nun proceso lento que ainda precisaba moita andadura ata chegar a normalizarse, ata ser unha lingua oficial en toda regra , falada de xeito natural en tódolos ámbitos da vida, no desempeño de calquera rol dentro da nosa sociedade. Pero o camiño que emprendeu o bipartito veuse truncado de golpe polas novas medidas adoptadas polo novo Executivo, que non só constitúen unha parada en seco no avance do recoñecemento do galego como lingua propia de Galicia na práctica e non só no papel, senón que supoñen un retroceso importante nos avances conseguidos.
No obstante, somos galegos, e todavía nos queda orgullo , e forza e xenio para defender o noso, pese a decretos, prohibicións e mesmo intentos de desprestixiar o galego convertíndoo nunha lingua de segunda. Os galegos continuaremos loitando polas nosas raíces, pola nosa cultura, pola nosa identidade, e iso é tamén a nosa lingua. Falaremos galego e escribiremos galego ainda que dende a Xunta nos prohiban facelo. Os nosos fillos aprenderán galego ainda que nas escolas non llelo ensinen, e as relacións coas administracións seguirán desenvolvéndose en galego porque esa é a lingua que empregremos os galegos para dirixirirnos a elas. O galego está na intimidade das familias, está nos bares, está nos camiños das aldeas, está nas prazas das cidades, está nos barcos dos mariñeiros, está nas fábricas, está nos patios das escolas...O galego está na nosa terra, mézclase con ela, e mentres haxa un avó que senta ao seu netos nos xeonllos para contarlle historias da súa infancia, falaráse galego. E iso é o que hoxe , en Santiago , todos quermos dicirlle a Feijoo e aos outros que gobernan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario