Bronquitis

As enfermidades son un tempo distinto, un parón obrigatorio nas nosas rutinas que irremediablemente nos conduce a sensacións descoñecidas, algunhas delas con certas reminiscencias da infancia. Voltei de Barcelona como quen volta dun soño que se torna de repente en pesadelo, esas deformacións dos soños nas que tanto estás feliz , nun escenario irreal cuberto de cores e aires limpos, e alguén amorosamente che dedica un sorriso, como de pronto ese sorriso se transforma en mueca, e xa non pertence á mesma cara, xa e a cara doutra persoa distinta, ainda que ti saibas que segue sendo a mesma. Cheguei co corazón revolto, descreído, algo confusa e con moitas horas de cansancio acumulado. Todo nesta vida pasa factura, sobre todo cando unha xa non ten vinte anos e empéñase en vivir como si así fose. No aeroporto púxome un nó na gorxa, que non me deixaba tragar, nin respirar , que me quitaba tódolos desexos de vivir, e movíame dun lado a outro, do mostrador de facturación ao control de pasaxeiros, do control de pasaxeiros á porta de embarque movida por una especie de inercia incontrolable que era allea a min. Era un ser inerte que simplemente seguía ás masas polas estancias do aeroporto, arrastrando os pés e deixando ao aire as cicatrices.

Pensaba en voltar, en estar por fin a salvo de todo, entre as conversas da familia, todo coma sempre. E así eu podería finxir por uns minutos que nada do que aconteceu o fixo realmente.

Supoño que a vida é máis sabia ca nós, e cando nos ve desfalecer sempre nos sorprende dalgún xeito. Quería chegar á miña cama e deixarme caer como si se tratase dun fardo pesado, e así ,inmóbil, chorar ata que non quedasen máis bágoas dentro de min, ata que toda a auga do meu corpo saíse para fóra en sinal de protesta, en sinal de derrota. Pero ,ay, a vida , tiña pensado para min outros camiños . Efectivamente deixeime caer sobre a cama, e cando por fin despertei, o mundo era completamente distinto. Sentín que non podía respirar, esta vez era certo. Físicamente non podía respirar, nin falar, nin case moverme. Doíame o corpo como si estivesen a golpear en min mentres durmía e a sensación de agobio que me entrou parecíase moito ao que se debe sentir cando se está á beira da morte.

Trinta e nove e medio de febre e un estado psicolóxico e físico completamente diferente. Non somos persoas , senón criaturas que de pronto están nun limbo de inconsciencia e nausea que fai que non desexen máis que abandonar. Os erros caenche de golpe unha vez, dúas , tres, e é coma si quixesen aniquilarte por completo. Todos os teus fracasos acuden ao teu leito para mostrarche o teu lado máis miserable, e nese estado entre dous mundos, ves cousas que non crías nin que existisen.

Logo todo vai a mellor, porque do contrario sería a morte o seguinte paso. Afortunadamente temos un instinto de superviviencia que é máis forte ca nós mesmos e que se activa ainda que nós non sexamos conscientes. Consigues con fármacos reducir a febre e por fin comprendes o que che pasa, unha bronquitis aguda no límite de ser moi mala cousa, pero ainda non precisas entrar nun hospital. E entre suores fríos, olor a medicamento, vasos de auga e zumo rodeándote, pañuelos de papel, volta Barcelona a cravárseche nas entrañas.Pero xa non podes chorar, xa non queres chorar porque os teus pulmóns non van darche esa satisfacción agora. Toca Termalgín as tres, Ibuprofeno ás seis, e así , contando de tres en tres para controlar a temperatura e non volverte tola.