Hoxe sei que agotei o meu tempo neste lugar, neste instante que se prolonga xa demasiado. Agotei o meu tempo aquí, e sei que este non é o momento de fuxir, pero sí, de poñer dunha vez os pés na terra, e pensar no futuro. Dame medo o futuro, sempre foi así. Sempre preferín arrastrar os meus pasos sobre os camiños labrados por outro, seguir sendas coñecidas, non desviarme demasiado. Hipócrita. Máis agora a precisión coa que percibo a fin de algo é arrepiante. Teño medo porque non teño escapatoria, esta vez non. Esta vez non serve meterse baixo as saias maternas nin sentarse á beira do camiño agardando que pase a tempestade. Esta vez eu teño a miña propia voz no medio dun abismo. Esta vez estou sóa frente ao meu destino, frente á palabra futuro. E confeso, confeso que teño moito medo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario