Ule a flores, a un manoxo de flores distintas, e ese olor que vai impregnando todas as estancias do meu apartamento lémbrame a olores tan distintos que teño feita un lio a memoria. Por unha parte está o mercado, a plaza, co seu bullicio de xente que vai e que ven, que compra peixe fresco e se detén a mirar as flores. Eu ás veces pregunto canto custa éste ou aquel ramillete -calquera flor sinxela me vale- pero non compro, nunca compro, porque cando me din que o máis barato é 2,50 sempre penso nas cousas que podo comprar por 2,50 que non sexan flores. E calquera cousa me parece unha mellor inversión. Sei que me equivoco rotundamente. Seino en mañás coma esta nas que me levanto e a cociña non ule a café recén feito, senón que o arrecendo das flores cubriu a casa dunha néboa vaporosa que disfraza calquera outro perfume. As flores son contundentes na súa maneira de presentarse. Non dubidan, están ahí e fanse notar.

Tamén me lembran un pouco aos cemiterios, os ramos grandes e coloridos, que dende calquera recanto significan a súa maxestuosidade , e sabe unha que a cousa vai en serio, que o das flores non é unha coña calquera, a cousa é tan grave como pinta. E do ceminterio a miña memoria vaise aos os hospitais, nos que grandes ramos coroan as cabeceiras das camas dos enfermos (alí onde as camas levan a luz para poder ler pola noite sin molestar ao da cama do lado). Nos hospitais as flores non gustan demasiado ao persoal sanitario, pero conviven con elas dun xeito incómodo, entre os alcoles e desinfectantes. E alí tamén resulta máis difícil expandir o seu cheiro anulando o resto. Perden ese imperio que adquiren noutros lugares, dende logo. Eu , dun xeito tácito, teño prohibidas as flores nas visitas que me fagan ao hospital . Nos hospitais sempre preferín -xa de nena, pero máis agora que xa medrei algo- unha boneca ou un tebeo desternillante. O tempo nos hospitais cobra unha dimensión distinta, e afógante os segundos. As flores nos hospitais deprímenme un pouco. Nunca llo dixen a ninguén, pero creo que se me nota moito, porque ninguén me levou flores nunca ao hospital.

E logo están as flores que che regalan cando non saben qué regalarche, cando queren dicirche algo e non atopan as palabras adecuadas. Confían na tarxeta e no bo criterio da florista e delegan na súa man a dedicatoria. Eso sí que amouca un pouco. Pero nestes xestos tan cotiás como significativos, as flores recuperan a súa grandeza e convírtense, pese ao efímero da súa existencia, nun agasallo complacente que non decepciona.

*

Escribo no meu ordenador. Teño en frente un enorme ramo de flores de todos os colores -requisito co que se conta sempre cando se trata de min- e escoito unha e outra vez unha canción. É unha canción triste, porque quero concentrar nos meus párpados toda a tristeza da que sexa capaz, ata conseguir chorar, por unha vez. Chorar os días derramados durante dez anos, e a nostalxia toda do que vivín. Chorar a despedida para non levarme conmigo ese nó na gorxa a donde queira que vaia agora.

Debería bastar o cheiro das flores, a música clavándose como unha punzada no corazón aberto...E sin embargo, sei que non vai suceder. Non teño bágoas para estes dez anos da miña vida . De momento non.