Pasou Eurovisión un ano máis e eu fun por terceira vez á festa de Eurovisión máis famosa e concurrida de Santiago de Compostela. Comezo a ser unha das habituais nesa festa, co que iso conleva de autoridade e facerse respectar, e ademais este ano co plus que me outorgaba o feito de ser a única lucense do evento, ao igual que a nosa representante Lucía Pérez.
A festas dese tipo ten unha que ir ben vestida, forzando un glamour que ainda que non existe de seu, poida polo menos disimularse nese día como si se tratase dun estilo do máis natural. O bó é que pode unha deixarse caer na excentricidade, e recargarse ata límites insospeitados, sin chamar a atención.
A miña porra foi un auténtico desastre. Apostei por Estonia como gañadora, e quedou penúltima, e puxen a Suiza no número dous, quedando finalmente última. Ademais foi Suiza o país que eu quixen para colgar na miña acreditación, vamos que todo un éxito. Ao final conseguín sair na foto oficial da festa, esa na que saen os cinco primeiros e o último, e según o anfitrión , o importante é sair na foto.
Disfrutei da actuación de España e debo dicir que me sorprendeu para ben, que a vin divertida, concentrada, afinada e moi simpática coa cámara, e que dende logo non comparto ese posto número 23; ao igual que non comparto o primeiro posto para ese dúo creado ad hoc que carecía de química algunha sobre o escenario.
Cando rematan as votacións, cando remata o Festival, comeza a festa no piso de Felipe. Unha festa que se convertiu xa nun clásico dentro do mundo dos eurofans e mesmo que está tomando certa relevancia e recoñecemento nos círculos de trintañeiros galegos. Non hai eurofan que se precie que non coñeza a festa de Felipe e que non estivese disposto a matar por unha invitación. E eu, casi sin comelo nin bebelo, fíxenme co meu posto e con dereitos de antiguedade.
Claro que nesta festa hai que seguir certos protocolos de comportamento, primeiro para integrarse e logo para caer simpático nese micromundo de fans eurovisivos. O primeiro que ten un que facer ao cruzar da porta para dentro é abandoar calquera prexuizo e desinhibirse por completo, deixando fóra complexos e vergoña. Porque cando o Festival remata, toca actúar. E ahí é realmente onde hai que poñer toda a carne no asador, onde se xoga un si ao día seguinte o van poñer verde ou non o anfitrión e o resto dos convidados máis antiguos na hora do almorzo ,entre café e café.
Eu este ano fun -a pesar de ir soa á festa- unha privilexiada. Tocoume facer a interpretación do país ganador, e despois tiven a sorte tamén de facer a actuación de España, e así , ataviada cunha perruca morena e longa, bailei o "que me quiten lo bailao" como si non existise máis vida despois deses minutos de música. E si a cousa ía de honores, eu que xa comezaba a telos todos, culminei ao día seguinte ao compartir o almorzo cos clásicos da famosa festa,e participar en primeira persoa na crítica constructiva e destructiva do que deu de si a festa e os seus participantes.
Por suposto que unha noite tan especial deu de si moitas outras cousas, algunhas que nin siquiera poderían comentarse por ser demasiado políticamente incorrectas, pero por agora con esto paréceme suficiente.
No hay comentarios:
Publicar un comentario