Schopenhauer dixo que o home tiña que aprender a vivir sin a confianza no mundo que lle ofrecen a metafísica e a relixión," estamos sós, o ceo encóntrase baleiro" dixo. Este home morreu fai 150 anos e sin embargo a súa filosofía está de total actualidade, porque Schopenhauer foi dende logo un adiantado ao seu tempo.

Lembro con certa nostalxia aquela época na que eu difrutaba lendo a este filósofo e un dos seus libros era o meu libro de cabeceira. Era máis nova e todavía buscaba respostas na filosofía; respostas que nunca atopei. Agora é distinto. Agora non creo na filosofía e tan só me consagro como única fe na propia natureza, na vida mesma de tódolos seres que poblan esta terra. Quizais esa sexa a resposta, unha volta á natureza, á pureza do aire e ao canto dos paxaros. O murmullo da auga, o sol nunha tarde de outono e o son das follas cruxindo baixo os pés cando paseas polo monte. Fágome vella e mudo a miña concepción sobre todas as cousas. No fondo estou chea de contradiccións, afógome nelas. Pero sei que disfruto máis ca nunca co paso das estacións sobre os campos, dos seus aromas e sabores e da súa maneira de saudarnos con ternura. A vida é un mudar constante de estacións e a felicidade quizais consista en plegarse ao ritmo deses cambios estacionais e disfrutar das pequenas cousas que cada época do ano nos ofrece.

Octubre discorre lentamente no meu cuarto de estar, entre libros e películas que me fan medrar pouquiño a pouco. Non preciso nada máis. E a hora de deixar de verter lágrimas e de perder o medo ao futuro. O futuro pode construírse cada día, facerse e desfacerse á nosa vontade. Nada é definitivo. O que elixo hoxe é unha elección que serve para hoxe. E o único que podo garantirme a min mesma.