Teño a impresión de que cometín demasiados erros nun curto espacio de tempo. Merda, o tempo...esa extraña maneira de medilo todo. O pasado , o presente, o futuro...Teño medo da primavera, teño medo de que cheguen os días longos e non encontre a maneira de encher as horas baleiras dunha vida baleira.

A música non é unha maneira de escapar , tan só é unha maneira de deixarse morrer, unha especie de suicidio no medio dos días insoportables na cidade. Hai algúen. Apareceu alguén, pero tampouco chegou para salvarme, e eso , ponme verdadeiramente triste.

Cheguei ata aquí

e non sei cómo continuar...

Novos comezos sin finais previos,

a tristura chámabase desencanto.

"Os libros que ainda non lin

e as cancións que ainda non escoitei

forman hoxe parte de min",

quero que muden o meu pasado.

Non quero morrer na tarde de hoxe

non quero voltar a equivocarme ,

quero atopar a maneira...

de deixar de ter medo, á primavera.

Había unha copa por tomar a medias

un salón blanco cun sofá blanco

e un sorriso tamén blanco que me susurraba

algo...,verbas descoñecidas, quizais que non existiran nunca.

Foi un soño,

e ao despertar, tiven que chorar

como unha nena que acaba de descubir

que a vida non é un xogo ,

que as bonecas rompen fácil

e os días grises son a maioría.

A tristura chamábase desilusión,

sonaba demasiado cerca,

cun rumor de ondas dun mar durmido,

alleo ao meu corazón cansado de equivocarse.

Quero que me leas o porvir,

díxenlle a unha xitana na praza Maior.

e puiden ler nos seus ollos.

ao tempo que me dicía que

o futuro xa estaba escrito,

que o meu soño non ía a cumprirse xamais.

Bebín unha copa ou dúas, para esquecer...

Para esquecerme da xitana,

da tristura, de tódolos erros de cada día,

da luz do día e de tantas noites a soas

coas miñas pantasmas...

Bebín para esquecerme de Alex,

de tódolos homes que non me quixeron...

Para durmir, para soñar, para deixar

por un instante de vivir na realidade.